بررسی توسعه پایدار شهرستان اصفهان با استفاده از روش ردپای بوم شناختی

در حال حاضر بشر با چالش بی سابقه ای در زمینه زیست‌محیطی مواجه شده است. توافق گسترده ای در این موضوع وجود دارد که اکوسیستم کره زمین دیگر تحمل سطوح کنونی فعالیت های اقتصادی و مصرفی و روند رو به رشد آن را ندارد زیرا فشارها و بار وارده بر طبیعت دوچندان شده و دیگر قادر به پایداری نیست. با مطرح‌شدن مفهوم توسعه پایداری این مبحث در میان دولت ها و برنامه ریزان سراسر جهان گسترش یافت و تلاش های زیادی برای مشخص کردن این مفهوم صورت گرفت. با گسترش مفهوم توسعه پایدار در سطح بین‌المللی دانشمندان مدل های کمی و کیفی متعددی برای اندازه گیری توسعه پایدار در جوامع شهری ارائه نموده اند. یکی از مدل های کمی مهم در این زمین روش ردپای بوم‌شناختی می باشد، این مدل با تبدیل نیاز به منابع و آلودگی به زمین موردنیاز برای جبران آن، معیاری مناسب برای ارزیابی آثار زندگی مدرن را فراهم می کند. هدف اصلی این پژوهش بررسی توسعه پایداری شهرستان اصفهان با روش ردپای بوم‌شناختی است و در پی پاسخ‌گویی به این سوال می باشد که آیا توان و ظرفیت بوم‌شناختی شهرستان اصفهان قادر به پاسخگویی نیازهای کنونی ساکنین خود خواهد بود؟ این پژوهش از نظر نوع توصیفی تحلیلی و از نظر هدف کاربردی است شیوه جمع‌آوری اطلاعات در این پژوهش به‌ صورت اسنادی و کتابخانه‌ای بوده و برای تحلیل داده‌ها نیز از نرم‌افزار gis استفاده‌ شده است. بر اساس یافته های تحقیق، میزان ردپای بوم‌شناختی هر فرد معمولی در شهرستان اصفهان 4/2 هکتار به ازای هر نفر محاسبه شد. همچنین، ظرفیت زیستی 427/0 هکتار به ازای هر نفر مشخص گردید. با مقایسه ظرفیت زیستی و ردپای بوم شناختی مشخص است که شهرستان اصفهان دچار کسری موازنه بوم‌شناختی شده است. همچنین تحلیل نتایج به‌دست ‌آمده نشان می‌دهد که شهرستان اصفهان از دیدگاه بوم‌شناختی ناپایدار است و با شیوه مصرف و تولید کنونی ظرفیت بوم‌شناختی شهرستان اصفهان قادر به پاسخگویی نیازهای کنونی ساکنین خود نمی باشد و دچار زیاده روی در مصرف از حد جهانی ردپای بوم شناختی شده است.