اثر فرسایش آبی بر تنوع زیستی خاک در اکوسیستم‌های خشک

فرسایش خاک به عنوان یک فرایند ژئومورفیک علاوه بر تلفات خاک، اثرات شدیدی بر تنوع زیستی خاک دارد. دینامیک تنوع زیستی خاک می تواند شاخصی برای ارزیابی میزان سازگاری اکوسیستم ها در برابر تغییرات محیطی باشد. از آنجا که اکوسیستم های خشک و نیمه خشک نقش مهمی در انتشار کربن به اتمسفر دارند، عملکرد فرآیندهای فرسایشی می تواند شرایطی را برای توقیف کربن و متعاقباً اثرات مثبت در راستای افزایش سازگاری این اکوسیستم ها در برابر تغییرات محیطی فراهم آورد. در این مطالعه با هدف بررسی اثرات فرسایش آبی بر تنوع میکروبی خاک، نمونه های خاک از بخش های مختلف سه مخروط افکنه برای اندازه گیری فعالیت های آنزیمی، کربن زیست توده میکروبی، کربن آلی، کربن آلی ناپایدار (محلول)، توزیع اندازه ذرات خاک و رطوبت خاک برداشت شد. نتایج نشان داده است، میزان کربن آلی و نیتروژن کل در سایت های رسوبی به طور معنی داری کمتر از سایت های فرسایشی بوده است. در حالی که بیشترین میزان کربن آلی محلول و کربن زیست توده میکروبی در سایت های رسوبی دیده شده است. همچنین در مقایسه با سایت های فرسایشی، فعالیت آنزیم کاتالاز بیشترین مقدار را در نمونه های مربوط به سایت های رسوبی نشان داده است. براساس این یافته ها، معدنی شدن و تجزیه کربن آلی در سایت های فرسایشی و رسوبی به شدت مرتبط با تغییر در ویژگی های بیوژئوشیمیایی خاک است. به طوری که از مجموعه ویژگی های زیستی خاک، اثرگذاری کیفیت کرین در افزایش ارتجاع پذیری اکوسیستم ها بسیار مهم‌تر از کمیت کرین می باشد.