تاثیر مدیریت های کوتاه مدت بر توابع پایداری در یک خاک شور سدیمی

بخشی از ناپایداری سیستم کشاورزی به‌دلیل کاهش کیفیت خاک در طول زمان می باشد. بنابراین نوع عملیات مدیریتی و بهره برداری از زمین بایستی با در نظر گرفتن حفظ کیفیت خاک انجام گیرد. در این پژوهش به‌منظور بررسی تاثیر مواد اصلاحی بر کیفیت فیزیکی خاک در یک خاک شور سدیمی، آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل کمپوست (mc)، ورمی کمپوست (vc)، کود مرغی (pm) و گچ (g) هر یک به‌میزان 10 تن در هکتار و تیمار شاهد (control) با سه تکرار بودند. شش ماه پس از اعمال تیمارها، کیفیت خاک با سه روش شاخص پایداری (si)، رتبه تجمعی (cr) و روش نمره دهی تعیین شد. نتایج نشان داد که کیفیت خاک به‌‌دست آمده با سه روش شاخص پایداری (si)، رتبه تجمعی (cr) و روش نمره دهی در نتیجه کاربرد مواد اصلاحی بهبود یافت. بیشترین میزان افزایش در روش si در تیمار کمپوست مشاهده شد و تفاوت آن با سایر تیمارها در سطح پنج درصد معنی دار بود. کمترین مقدار cr (بیشترین بهبود درجه کیفیت خاک) نیز در تیمار کمپوست مشاهده شده که تفاوت معنی داری با ورمی کمپوست نداشت (05/0p < ). مقایسه میانگین ها به روش نمره‌دهی هم بیشترین میزان افزایش کیفیت خاک را در تیمار ورمی کمپوست نشان داد و دارای تفاوت معنی داری با سایر مواد اصلاحی بود. اگرچه مواد اصلاحی مورد بررسی در این پژوهش باعث بهبود کیفیت خاک شده اند ولی با توجه به سدیمی بودن خاک مورد بررسی به‌نظر می رسد کاربرد توام این مواد موثرتر از کاربرد جداگانه آن‌ها در بهبود کیفیت خاک خواهد شد.واژه های کلیدی: کیفیت خاک، رتبه تجمعی، کمپوست، ورمی کمپوست، شاخص پایداری