اثر نیتروژن و سیلیسیم به همراه کودهای بیولوژیک بر بیماری سفیدک سطحی،صفات فیزیولوژیکی و عملکرد گندم (Triticum Aestivum L.)

به‌منظور بررسی اثر نیتروژن و سیلیسیم به همراه کودهای بیولوژیک بر بیماری سفیدک سطحی، صفات فیزیولوژیکی و عملکرد گندم رقم n8019 آزمایشی در سال 1388 به‌صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک‌های کامل تصادفی با 3 تکرار در گلخانه دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری اجرا شد. فاکتورهای آزمایشی شامل کودهای زیستی در 4 سطح (کاربرد نداشتن کود زیستی، کود فسفات بارور 2 (شامل سودوموناس و باسیلوس)، کود نیتروکسین (شامل ازتوباکتر و آزوسپیریلوم) و کود سوپرنیتروپلاس (شامل آزوسپیریلوم، سودوموناس و باسیلوس)، کود نیتروژن (از منبع اوره) در 3 سطح (بدون مصرف نیتروژن، 35 و 70 کیلوگرم نیتروژن در هکتار) و سیلیکات پتاسیم در 3 سطح (بدون مصرف، 500 و 1000 میلی‌گرم بر کیلوگرم سیلیکات پتاسیم) بود. نتایج نشان داد کودهای زیستی بر صفات فیزیولوژیکی و عملکرد دانه گندم نسبت به شاهد برتری داشته و معنی‌دار بود. به‌طوری‌که بهترین تیمار کود زیستی از نظر صفت عملکرد دانه و سطح برگ مربوط به کاربرد کود نیتروکسین بوده و به‌ترتیب باعث افزایش 3/32 درصدی و 4/27 درصدی آن‌ها شد. همچنین بیش‌ترین مقدار کلروفیل a و کلروفیل b در کاربرد فسفات بارور 2 به همراه کود نیتروژن (به‌ترتیب 70 و 35 کیلوگرم در هکتار) به‌دست آمد. محلول پاشی سیلیکات پتاسیم (500 و 1000 میلی‌گرم بر کیلوگرم) بر میزان آلودگی بوته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و درصد بوته‌های آلوده به سفیدک سطحی تاثیرگذار بوده و میزان آلودگی‌ها را نسبت به تیمار شاهد به‌طور معنی‌داری کاهش داد.