تبیین استقلال اخلاقی انسان بر اساس متون دینی

متون مقدس ادیان ابراهیمی از انسان‌ها می‌خواهند که اخلاقی زندگی کنند و به آنان دستورهایی اخلاقی که عموماً با وعده‌ پاداش و تهدید به مجازات همراه است، می‌دهند. گفته می‌شود اولاً رسیدن به پاداش یا فرار از مجازات انگیزه سطح بالایی برای اخلاقی زیستن نیست و ثانیاً اینکه خدایی حاکم به انسان دستور دهد که چه کاری را انجام دهد و چه کاری را ترک کند، این با آزادی و «خودفرمانروایی» انسان ناسازگار است.سخن ما در این نوشتار آن است که اولاً خواست آرمانی این متون آن است که انسان به خدا عشق ورزد و از او اطاعت کند. وعده و وعید، یک مسئله فرعی و اضطراری است. و ثانیاً این عشق ورزیدن باید از روی شناخت باشد. به خدایی باید عشق ورزید که انسان او را دارای فضایل و کمالات می‌یابد. پس در واقع، این خود انسان است که حاکم است و خدایی را که دارای فضایل است می‌یابد و عاشق و تسلیم او می‌شود. این نوع «خدافرمانروایی» با «خودفرمانروایی» سازگار است. البته اطاعت بی‌چون و چرا از عالمان دین یا پذیرش حسن و قبح الهی شرعی، چنان که اشاعره گفته‌اند، یا پذیرش ایمان‌گرایی، آن‌گونه که کرکگور گفته است، با خود‌فرمانروایی ناسازگار است.