تاثیر هوای نفس در فتنه‌های عصر امام علی(ع)

هدف پژوهش حاضر، تبیین نقش مولفه های هوای نفس(بغی، عدوان، شهوت و طغیان)، در فتنه های عصر امام علی(ع) است. عصر امام علی(ع) شاهد مردمانی بود که بر اساس عقل سلیم تصمیم نمی‏گرفتند، بلکه بر اساس امیال و هواهای نفسانی عمل می‏کردند. تمایلات نفسانی به چهار صورت: «بغی، عدوان، شهوت و طغیان» در ایجاد فتنه‏های عهد امام علی(ع) نقش ایفاء نمودند. «بغی» و ظلم‏های هواپرستانه ی اهل جمل، صفین و نهروان، سه فتنه ی پى‏درپى ‏را پدید آورد. دسته‏ای از روی حسادت و گروهی به خاطر هلاکت نزدیکان خویش توسط امام علی(ع)، در جنگ‏های بدر و احد و... به دشمنی با ایشان پرداختند تا «عدوان»، صورت دیگر هوای نفس نیز در قالب کینه‏ها بروز پیدا نماید. «تمایلات شهوانی» نیز در شکل‏گیری فتنه‏های آن روزگار تاثیر بسزائی داشت، اشتیاق فتنه‏گران به مال و ثروت که ستون شهوات است، پایه ی اساسی فتنه‏های عصر حضرت(ع) بود. از سوی دیگر، نافرمانی از حجت و نماینده ی خداوند در میان بندگان مصداق «طغیان» است، که مردم پس از رحلت رسول خدا(ص) با گستاخى و وقاحت‏ تمام، مرتکب آن گشتند و فتنه‏ها خلق کردند. روش این تحقیق، توصیفی ـ تحلیلی است. ابزار گردآوری اطلاعات، به صورت کتابخانه‌ای با مراجعه به منابع اصلی و نیز نرم‌‌‌افزارهای موجود در قالب پرونده‌های علمی به صورت ثبت اطلاعات در فیش‌های تحقیقی می‌باشد.