خودآئینی اخلاقی در قرآن کریم

خودآئینی مفهومی است که از زمان یونان باستان در عرصۀ سیاست مطرح بوده است اما کانت نقشی بنیادین در اخلاق برای آن قائل شد. او معتقد است فاعل اخلاقی علاوه بر این که تابع امر مطلق، به عنوان قانون اخلاق است، آفرینندۀ آن نیز هست. این مفهوم بعد از کانت تعاریف و جایگاههای دیگری همچون خود آئینی شخصی و خود آئینی عقلانی نیز یافت. دورکین در کتاب خود درباره خود آئینی ، صورت بندی عامی از خودآئینی اخلاقی بدست داده است که محور در آن از آن خود بودن اصول اخلاق با معانی گوناگون است. در این مقاله ابتدا مفهوم خودآئینی و مولفه های آن از قبیل خود قوام بخشی، خود کنترلی، عقلانیت و استقلال از نگاه فیلسوفان تبیین شده است و سپس از طریق همین مولفه ها، خوانشی از این مفهوم در قرآن کریم دنبال شده است. می توان گفت خود آئینی در برخی از معانی خود در قرآن کریم مطرح شده و یکی از مولفه‌های عامل اخلاقی قلمداد شده است.

moral autonomy in the holy qur'an

autonomy is a concept that has been in the field of politics since ancient greece, but kant assigned a fundamental role to it in ethics. he believes that the moral subject, in addition to being subordinate to the absolute, as the moral law, is also its creator. after kant, this concept found other definitions and positions such as personal autonomy and rational autonomy. in his book about autonomy, dworkin gave a general formulation of moral autonomy, in which the axis is owner to moral principles with various meanings. in this article, the concept of autonomy and its components such as self- constitution, self-control, rationality, and independence have been explained from the perspective of philosophers, and then through these components, a reading of this concept in the holy quran has been followed. it can be said that autonomy is mentioned in some of its meanings in the holy qur'an and is considered one of the components of the moral agent.