خاستگاه امید و نقش آن بر تعالی حیات درون و برون آدمی در کلام امیرالمومنین(ع)

«امید» حالتی درونی است که ارتباط محکمی با چگونگی نگرش آدمی به مبدا، مقصد، سلوک و مشی گزینشی او در زندگی دنیوی و وصول به سعادت درحیات واپسین دارد، این پژوهش به روش توصیفی-تحلیلی، با بررسی خاستگاه امید و نقش آن در کمال انسان، در پی دست‌یابی به سیر و سلوکی برخاسته از سخنان امیرالمومنین علیه السلام است که انسان را به تعالی روح و سعه وجودی رسانده و سبب بهبود سبک زندگی او شود. اگر آدمی با«خودشناسی» و«خود ارزیابی» و «شناخت واقعیت جهان»، از«افتقار وجودی» خویش و سایر مخلوقات آگاه شود، امید خود را تنها در خداوند تعالی محصور نموده و با«حُسن‌ظن» به او در دَهِش هر نعمت یا بازداری از آن، عالی ترین مرحله کمال یعنی مقام«رضا» در وجودش ظهور می‌یابد، و آن گاه که به مقام رضا واصل گردد، در برابر شرایط زیست فردی و اجتماعی از زندگی لذت بخشِ همراه با آرامش بهره مند خواهدبود.

the origin of hope and its role in the excellence of human life inside and outside in the words of amirul momineen

hope is an inner state that has a strong link with how a person views his origin and destination, his behavior, his selective approach in worldly life, and his way of reaching happiness in the last life. this research, through a descriptive-analytical method, pursuits to, based on the words of amir al-mu'minin peace be upon him, investigate the origin of hope and its role in human perfection, to find out how to achieve a course which will bring man to exalt his soul and his existential capability; and will cause his lifestyle to improve. if a person becomes aware of his own and other creatures' existential lack through self-knowledge, self-evaluation, and recognition of the reality of the world, he will confine his hope only to god almighty. with a proper faithfulness towards him in every bestowed or denied blessing, the highest stage of perfection, that is the position of satisfaction will appear in man's existence. when a person reaches the position of satisfaction, he will enjoy a pleasant life in his both personal and social life conditions.