درآمدی بر توان‌سنجی قوه‌ی قضائیه در مشارکت‌پذیری شهروندان در پرتو احیای حقوق عامه

شهر»، بستر تحولات و چالشهای فعلی و آتی کشور است که در رابطه ی دولت با نهادهای بازار و جامعه، وجود داشته، روزبه روز بر ابعاد تعارض منافع و احتمال تضییع حقوق شهروندان در آنها افزوده می‌شود. تداوم چالشهای فعلی موجب تضعیف زمینه های مشارکت شهروندان شده و جلوگیری از چالشهای آتی، نیازمند مشارکت شهروندان است. شرطِ زیست مطلوب در شهر، مشارکت شهروندان در اداره ی شهر بوده و غایت آن، تضمین حقوق شهروندان و تنظیم نقش‌آفرینی آنها در فضای شهر است. پژوهشها، مولفه ی مشارکت را اولویتی مهم برای اداره ی شهر می دانند. نهاد قضائی با حقوق شهروندان و مشارکت پذیری آنها در اداره ی شهرها مرتبط بوده، جزء الزامات حکمرانی خوب شهری به شمار می آید. این مقاله با یک موضوع فراحقوقی، به‌صورت توصیفی- تحلیلی و فراتحلیلی، به واکاوی امکان تحقق ماموریت موضوع بند(2) اصل 156 قانون اساسی(احیای حقوق عامه) جهت تامین حقوق شهروندان به عنوان زمینه ساز اعتمادشان به نهاد قدرت و بسترساز مشارکت آنها در اداره ی شهرها بر پایه شاخص؛ نحوه ی تکوین و تطور قوه ی قضائیه در حقوق عمومی ایران معاصر پرداخته و نتیجه می گیرد تحقق این ماموریت بر پایه ی شاخص فوق و در پارادایم حکمرانی موجود، میل به امتناع داشته، برای ایجاد زمینه های امکان تحقق احیای حقوق عامه، نیاز به تجدیدگفتمان و «تغییر پاردایم» است.

an introduction to the empowerment of the judiciary in citizen participation in the light of the revival of public rights

city is the main context of the current and future developments and challenges of the country, which can be observed and predicted in relation to the government institution with market and society institutions. continuation of current challenges, weakening the areas of citizen participation and preventing future challenges, in addition to other tools, requires citizen participation. the condition living conditions in the city is the participation of citizens in the management of the city and its end is to guarantee the rights of citizens and regulate their role in the city. research considers the participation component to be an important priority for city management. the judiciary, is compatible with the rights of citizens and the groundwork for their participation in the administration of cities, and is one of the requirements for good urban governance. this article deals with a legal issue, descriptively-analytically and meta-analytically, to analyze and pathology the possibility of fulfilling the mission subject to paragraph (2) of article 156 of the constitution (revival of public rights) in order to ensure citizens' rights their trust in the institution of power and the basis for their participation in the administration of cities based on the index, the way of development and evolution of the judiciary of the islamic republic of iran in the tradition of public law of contemporary iran, and concludes that the fulfillment of this mission based on the above index and in the existing governance paradigm, desire to refuse and in order to create the conditions for the possibility of reviving public rights , we need to renew the discourse and change the paradigm.