تحلیل فقهی – اخلاقی حق بر محیط ‌زیست سالم به عنوان یک حق انسانی

حق بر محیط زیست سالم، از حقوق بنیادین بشر و مسئله‌ای حیاتی در دنیای کنونی است که حساسیت و توجه به آن، از رشد ارزشمندی برخوردار است. پیشرفت علم و فناوری، راه تسلط و بهره‌کشی روز‌افزون از طبیعت را هموار کرده است. تا آنجا که حفاظت از آن و پیشگیری از آلودگی آن، یکی از مسائل مهم اواخر قرن بیستم به شمار می‌آید. در این مقاله علمی – پژوهشی که از نوع توصیفی – تحلیلی می‌باشد با رویکرد فقهی – اخلاقی حق بر محیط زیست سالم به عنوان یک حق انسانی مورد کنکاش قرار گرفته است. پرسش اصلی مقاله این است که در فقه و مبانی اخلاقی چه تدابیری برای تحقق حق بر محیط زیست سالم بعنوان یک حق بشری اندیشه شده است؟ بر اساس یافته‌های پژوهش، از دیدگاه اسلام، حفظ طبیعت و عدم تخریب آن یک وظیفه الهی، قلمداد شده، عدم توجه به آن از نظر اخلاقی مذموم و آسیب به آن موجب خسارت است.

jurisprudential-ethical analysis of the right to a healthy environment as a human right

the right to a healthy environment is one of the fundamental human rights and vital issues in today's world, and sensitivity and attention to it are growing exponentially. advances in science and technology have paved the way for the increasing domination and exploitation of nature. to the extent that its protection and prevention of pollution is one of the most important issues of the late twentieth century. in this scientific-research article which is of descriptive-analytical type with the jurisprudential-moral approach, the right to a healthy environment as a human right has been explored. the main question of the article is what measures have been devised in jurisprudence and moral principles to realize the right to a healthy environment as a human right? according to the research findings, from the islamic point of view, preserving nature and not destroying it is considered a divine duty, not paying attention to it is morally reprehensible and harming it causes damage.