واکاوی و ارزیابی مفهوم سعادت از دیدگاه خواجه نصیرالدین طوسی

مفهوم «سعادت»، یکى از مفاهیم برجسته اخلاقی در دستگاه فلسفه‏اخلاق خواجه نصیرالدین طوسی است. او همانند بیشتر فلاسفه و حکمای قدیم، اخلاق کامل را مبتنی بر ره‌یافتی بیرونی‌ و آفاقی‌ یا همان عقل‌گرایی و تعقل‌ورزی می‌داند. بر این اساس عقل تنها راهنمای سعادت انسان است،‌پس انسان باید بدون چون‌وچرا حکم عقل را پیشه خود سازد، به‌گونه‌ای که دارنده حکمت عملی باید نسبت به فضایل و رذایل آگاهی داشته باشد وهرچه را که عقل زشت و ناپسند می‌داند، واگذارد و هرچه را که عقل نیک می‌یابد، انجام دهد. او سعادت را همچون ارسطو عین کمال می‌داند اما برای آن دو مرتبه قائل است، نازل‏ترین آن مربوط به حیات مادى و والا‌ترین آن عمدتاً مربوط به حیات اخروی است که آن‌را سعادت تام مى‏نامد. بدین‌ترتیب در اندیشه او غالباً در دنیا سعادت تام حاصل ‏نمى‏شود و برای اثبات این نگرش از مولفه‌های گوناگونی بهره می‌جوید.