بررسی اثر روشهای مختلف فیکساسیون بر مقاطع بافتی کبد خرگوش نژاد داچ(Oryctolagus cuniculus)

انسجام ساختار یک بافت جانوری بستگی زیادی به نظم و ترتیب و آرایش مولکولهای پروتیینی آن دارد. اجزای اصلی که در ساختمان بافت شرکت دارند شامل: لیپوپروتیین‌ها، گلیکوپروتیینها و پروتیینهای گلبولی می‌باشند که در مطالعات بافت‌شناسی باید توسط مواد پایدارکننده فیکس شوند. خوشبختانه اکثر فیکساتیوها شکل و مکان قرارگیری پروتیینهای پلی نوکلیوتیدی و مواد موکوسی را حفظ می‌کنند. بسیاری از روشهای ایمونولیبلینگ بعلاوه رنگ آمیزی‌های رایج به راحتی در برشهای انجمادی با سرعت بسیار بیشتری قابل اجرا می‌باشند. ضمن اینکه این روش باعت وارد آمدن کمترین آسیب به مناطق آنتی زنیک می‌گردند. بنابراین واکنش آنتی ژن-آنتی بادی هنگام ایمونو لیبل کردن پروتیینها در حداکثر میزان خود انجام می‌شود. با این وجود برش‌های انجمادی معمولاٌ به تنهایی نمی‌توانند ساختمان بافت را به حدی حفظ کنند که برای استفاده در تشخیص یا فعالیت‌های تحقیقاتی مناسب باشد. بنابراین باید به روشی دست یافت که علاوه بر حفظ کیفیت بافت از کیفیت لیبلینگ خوبی نیز برخوردار باشد. استفاده از یک فیکساتیو شیمیایی قبل یا بعد از انجام برش انجمادی اولین انتخاب برای افزایش کیفیت بافت به منظور ایمونولیبلینگ می‌باشد. با این حال گزارشات کمی در خصوص تجزیه و تحلیل طبقه‌بندی شده مزایا و معایب مواد شیمیایی مختلف در نگهداری و حفظ برشهای انجمادی وجود دارد. هدف این مطالعه تعیین اثر پایدار کننده های رایج، بر برش های انجمادی است. سه نوع ماده پایدار کننده شیمیایی یعنی استون، فرمالین و پارا فرمالدیید برای تاثیرشان بر برش‌های انجمادی کبد مورد ارزیابی قرار گرفتند. نمونه‌های مورد استفاده برای ارزیابی استون، بدون پایدارسازی برش‌گیری شدند. سپس به مدت 10 دقیقه با استون پایدار شدند. بافت‌های پایدار شده با فرمالین و پارا فرمالدیید پس از 48 ساعت، مورد برش‌گیری انجمادی قرار گرفته، با هماتوکسیلین و ایوزین رنگ آمیزی شده و با میکروسکپ نوری مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج بافت های پایدار شده در پارافرمالدیید از نظر حفظ کیفیت ساختاری بافت و کیفیت رنگ آمیزی، در مجموع اختلاف معنی‌داری وجود دارد (p?005) بهتر از فرمالین و استون بود. برای پایدارسازی برش های انجمادی در میان انواع پایدارکننده های، پارافرمالدیید انتخابی بهتر از فرمالین یا استون، در رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ایورین و در سطح میکروسکوپ نوری می باشد.