اثر سمیت مواد ضد انجماد گلیسرول، دی متیل سولفوکساید و استامید در جنین ماهی قره برون (Acipenser persicus)

انجماد جنین ماهیان عبارت از جایگزین کردن مواد ضد انجماد با آب درون جنین است. این مواد در غلظت‌های بالا سبب ایجاد مسمومیت و مرگ در جنین ماهیان می شوند، از اینرو توجه به غلظت مواد مورد استفاده و مدت زمان در معرض قرار گرفتن جنین با این مواد بسیار حایز اهمیت است. در این تحقیق جنین ماهی قره برون در دو مرحله تکامل جنینی (24 و 48 ساعت پس از لقاح) برای دو زمان 5 و 10 دقیقه در مواد ضد انجماد شامل گلیسرول، استامید و دی متیل سولفوکساید در غلظت‌های 1 تا 6 مولار غوطه ور شد. سپس جنین ها آبکشی شدند و در داخل انکوباتورها ادامه روند مراحل تکاملی خود را طی کردند. نتایج نشان داد غلظت های مختلف دی متیل-سولفوکساید نسبت به گلیسرول و استامید، سمیت کمتری برای جنین ماهی قره برون داشت و جنین توانست این ماده را در غلظت‌های بالا به خوبی تحمل کند. استامید بیشترین اثرات سمی را بر جنین ماهی قره برون داشت بطوریکه در مرحله 24 و 48 ساعت پس از لقاح، درصد تفریخ بترتیب در غلظت‌های بالاتر از 3 و 4 مولار، به صفر رسید. با افزایش غلظت مواد ضد انجماد، درصد تفریخ کاهش یافت (بجز دی متیل سولفوکساید در مرحله 24 ساعت پس از لقاح). در تحقیق، افزایش زمان غوطه‌وری از 5 به 10 دقیقه در جنین ماهی قره‌برون سبب شد درصد تفریخ کاهش یابد. با پیشرفت روند تکاملی از 24 به 48 ساعت، حساسیت جنین ماهی قره‌برون نسبت به دو ماده دی متیل سولفوکساید و گلیسرول کاهش یافت. اما در استامید شرایط کاملاٌ متفاوت بود و با پیشرفت روند تکاملی، حساسیت جنین نسبت به غلظت‌های مختلف این ماده افزایش یافت و روند درصد تفریخ بصورت کاهشی بود بنحویکه درصد تفریخ در غلظت‌های بالاتر از 3 مولار استامید به صفر رسید.