بررسی نقش آموزش محیط زیست در جوامع محلی برکاهش تعارض انسان و حیات وحش

از آن جایی که قوانین مربوط به مدیریت مناطق حفاظت شده بر اساس اهداف حفاظتی تعیین گردیده لذا باعث محدویت دسترسی به منابع طبیعی توسط روستاییان و عشایر شده است. اقدامات حفاظتی جمعیت گونه های وحشی را افزایش داده که در نتیجه آن زمین های کشاورزی و دام های اهلی بیش تر در معرض خطر آسیب قرار می گیرند. جوامع روستایی و عشایر از دیرباز به صورت مستقیم نیازمند استفاده از این منابع برای تامین معیشت خود هستند، این قوانین در صورتی که اقتصاد و معیشت جوامع محلی را نادیده گرفته و صرفاً بر حفاظت متمرکز باشد، باعث ایجاد نگرش منفی نسبت به قوانین و گرایش به قانون گریزی در جوامع محلی شده و پیامد آن افزایش تعارض بین انسان و حیات وحش خواهد بود. در این پژوهش از دو روش آمار توصیفی و استنباطی جهت تجزیه و تحلیل داده‏ ها استفاده گردید. تحلیل هم بستگی نشان می دهد که بین متغیرهای مستقل عوامل اقتصادیاجتماعی ساکنان بومی، مدیریت حیات وحش، عوامل تهدید کننده اکوسیستم و حیات وحش، رفتار زیست محیطی ساکنان بومی، میزان آگاهی و اطلاع از منطقه حفاظت شده و منابع کسب اطلاعات در زمینه حفاظت با متغیر وابسته آموزش محیط زیست برای کاهش چالش انسان و حیات وحش رابطه مستقیم و معنی داری در سطح وجود دارد. هم چنین بیش تر مطالعات فقط به بررسی جنبه های فنی کاهش تضاد انسان و حیات وحش می پردازد و آموزش زیست محیطی نادیده گرفته می شود. بنابراین برای رفع این مشکل نیاز به یک برنامه جامع بلند مدت است که بتواند جنبه های اجتماعی، فرهنگی و حفاظتی را تحت پوشش قرار دهد.

The impacts of environmental education on reducing humanwildlife conflict

The protected areas management rules have been designated for conservation purposes, it has limited access to natural resources by villagers and tribes. conservational actions have increased the population of wild species, which will result in greater damage to gardens, agricultural land and domestic livestock. Rural and nomadic communities are in direct need of using these resources to provide their livelihoods. These laws, while ignoring the economy and livelihoods of local communities and focusing solely on protective laws, create a negative attitude towards the law and the tendency to escape the law of the local communities will increase. Consequently, the result will be a growing human conflict. After collecting and classifying data, descriptive and inferential statistical methods were used to analyze the data. Correlation analysis shows that there is a significant relationship between the local people’s environmental awareness and reduce humanwildlife conflict. Correlation analysis shows that between independent variables: socioeconomic factors of indigenous inhabitants, wildlife management, threats to ecosystem and wildlife, environmental behavior, awareness and knowledge of the protected area and sources of information in the area of conservation, there is a direct and meaningful relationship with the dependent variable of environmental education to reduce the challenge of humans and wildlife. Also, most studies only look at the technical aspects of reducing conflict between humans and wildlife, and environmental education is ignored. Therefore, to solve this problem, there is a need for a comprehensive longterm program that can cover social, cultural and protective aspects.