بررسی اثرات فلز سنگین سرب بر تجمع زیستی و تخریب بافت های هپاتوپانکراس و عضلۀ میگوی رودخانه ای شرقی (macrobrachium nipponense)

این پژوهش با هدف بررسی اثر فلز سنگین سرب بر رفتارهای زیستی، تجمع زیستی و تخریب بافت های هپاتوپانکراس و عضلۀ میگوی رودخانه ای شرقی (macrobrachium nipponense)انجام گرفت. با توجه به مطالعات انجام شده و دامنه غلظتی ثبت شده فلز سنگین سرب در رودخانه‌های منتهی به تالاب انزلی، تحقیق حاضر با چهار تیمار و سه تکرار انجام شد. در این تحقیق، یک تیمار شاهد (فاقد سرب) و سه تیمارِ فلز سنگین سرب با غلظت های 5، 15 و 25 میلی گرم در لیتر در نظر گرفته شد و اثرات تحت استرسی تیمارها به مدت دو ماه بر میگوی رودخانه ای شرقی مورد بررسی قرار گرفت. در طول تحقیق میگوها روزانه دو بار در حد استاندارد و به میزان اشتهاء با پلت غذادهی شدند. بر اساس نتایج به‌دست آمده، در تیمارهای غلظتی سرب رفتارهای تولیدمثلی، پوست‌اندازی و جفت‌گیری میگوها متوقف گردید و با افزایش غلظت فلز سنگین سرب در تیمارها، میزان تجمع زیستی سرب در بافت های هپاتوپانکراس و عضله به‌طور معنی‌داری افزایش یافت  (p<0/05). نتایج بافت شناسی نیز نشان داد که با افزایش غلظت فلز سنگین سرب در بافت هپاتوپانکراس باعث ایجاد ضایعات بافتی نظیر افزایش فضای بین سلولی، ایجاد لومن های غیر عادی، ملانیزه شدن و بازسازی سلول های هپاتوسیت و دفرمه شدن کلی بافت هپاتوپانکراس می‌گردد. هم چنین با افزایش غلظت فلز سنگین سرب در تیمارها، در بافت عضله نیز ضایعاتی نظیر موجی شکل شدن میوسین ها (رشته های عضلانی)، بدشکلی رشته های عضلانی و ادغام رشته های عضلانی شد. یافته های این تحقیق نشان داد که فلز سنگین سرب از نظر رفتارهای زیستی، باعث اختلال در فعالیت‌های تولیدمثلی، جفت‌گیری، پوست اندازی و رشد در میگوها شده و در سطح بدن نیز باعث بروز پاسخ‌های بافتی حاد می گردد که با توجه به آلودگی رودخانه‌های محل زیست این گونه (تالاب انزلی و رودخانه های منتهی به آن) به فلز سنگین سرب، مدیریت این اکوسیستم‌های آبی و جلوگیری از ورود انواع فاضلاب‌های تصفیه نشده به این رودخانه‌ها بسیار ضروری است.