مدل سازی مطلوبیت زیستگاه بهاره و تابستانه گراز (1758 sus scrofa, linnaeus) در پناهگاه حیات وحش جاسب اراک با استفاده از روش حداکثر آنتروپی

درک صحیح ارتباط بین توزیع حیوانات و زیستگاه آن ها می تواند نقش مهمی، در حفاظت و مدیریت گونه های در معرض تهدید داشته باشد. جمعیت های گراز وحشی (sus scrofa) به ه طور چشمگیر در دهه های اخیر در سرتاسر ایران افزایش یافته است. گسترش دامنه فعالیتی گراز وحشی در زیستگاه های مختلف، سبب افزایش تعارض این گونه با انسان شده است. بدین منظور، آگاهی از نیاز های زیستی گراز نقش مهمی در برنامه ریزی مدیریت گونه و زیستگاه دارد. مدل سازی مطلوبیت زیستگاه گونه گراز، به بررسی عوامل موثر بر مطلوبیت زیستگاه و کاهش مطلوبیت برخی نواحی، به منظور کنترل اثرات مخرب آن ها می پردازد. هدف از مطالعه حاضر، مدل سازی مطلوبیت زیستگاه گراز در دو فصل بهار و تابستان در پناهگاه حیات وحش جاسب اراک، به عنوان ابزاری مهم در شناسایی نحوه توزیع و پراکنش گونه ها، می باشد. در این مطالعه با استفاده از ده متغیر محیطی و روش آنتروپی بیشینه (maxent) نقشه مطلوبیت زیستگاه گونه تهیه شد. نتایج حاصل از مدل با استفاده از آماره سطح زیر منحنی (auc) و منحنی ویژگی عامل دریافت‌کننده (roc) ارزیابی شد و اهمیت نسبی متغیر ها براساس آزمون جک نایف مشخص شد. نتایج نشان داد که مدل در پیش‌بینی مناطق مطلوب زیستگاه گونه، موفق بوده است (0/77=auc). براساس نتایج حاصل از تحلیل حساسیت سنجی، متغیر های مدل رقومی ارتفاع، شیب و فاصله تا روستا بیش ترین تاثیر را در انتخاب زیستگاه مطلوب گونه داشته‌اند. بررسی ها نشان داد،گراز به مناطقی با تیپ پوشش گیاهی (perennual grasses, artemisia aucheri, astragalus spp)، مناطق مسطح با شیب بسیار پایین (0 تا 7 درصد) تمایل بیش تری دارد. مطلوبیت زیستگاه با، افزایش ارتفاع و کاهش فاصله از روستا رابطه عکس دارد.