تحلیل عوامل موثر بر تغییر انتشار دی‌اکسیدکربن بخش نیروگاهی ایران، 1378-1386

بخش نیروگاهی با سهم 2/28 درصدی از کل انتشار دی اکسیدکربن، بزرگ ترین بخش منتشرکننده ی گاز گلخانه ای در کشور است. این مطالعه از تکنیک تجزیه ی شاخص دیویژیا میانگین لگاریتمی (lmdi) استفاده می کند تا تاثیر پنج عاملِ رشداقتصادی، شدتِ سوخت، شدتِ انرژی برق، ساختار تولید و کیفیت سوخت را در اثرگذاری بر تغییر انتشار دی اکسیدکربنِ بخش نیروگاهی برای دوره ی 1386-1378 تبیین کند. اثرِ بازده حرارتی و اثرِ ساختار (ترکیب) سوختی نیز برای تعیین عوامل موثر بر تغییر شاخص انتشار دی اکسیدکربن تحلیل می شود. یافته ها نشان می دهد در کل دوره، رشد اقتصادی بیشترین اثر را بر افزایش انتشارِ بخش نیروگاهی داشته است. پس ازآن، به ترتیب اثرِ کیفیت سوخت، اثرِ شدت سوخت و اثرِ ساختار تولید عوامل موثر بر رشد انتشار دی اکسیدکربن است. تغییر در ساختار (ترکیب) سوختی بیشترین اثر را بر افزایش شاخص انتشار دی اکسیدکربن ، به طورخاص برای دوره ی 87-1383، داشته است. بررسی شاخص انتشار نشان می دهد که نیروگاه سیکل ترکیبی کم ترین شاخص انتشار را در میان انواع نیروگاه های حرارتی دارد و از نظر زیست محیطی مناسب ترین نیروگاه حرارتی برای تولید برق است.