حرکت اجزای پیرااضافه‌ها در زبان کردی (گویش سورانی) برپایۀ نحو ذره‌بنیاد

این پژوهش برپایۀ نحو ذره بنیاد، نقش نحوی معنایی و شیوۀ حرکت اجزای پیرااضافه های زبان کردی  (a(d)a, lq ...qwq, lq ...(d)wq ...qwq, wq ...) را در درون گروه حرف اضافۀ حاوی آنها می کاود. نحو ذره بنیاد برخلاف کمینه گرایی رویکردی غیرواژگان گرا است و در آن گره های پایانی کوچک تر از تکواژ یعنی مولّفه هستند. در این نظریه پیش از نحو واژگانی وجود ندارد بلکه فرایند اشتقاق با مولّفه ها آغازمی شود و نحو، مسئول ساخت همۀ عناصر از تکواژ تا جمله است. در این نظریه مولّفه ها دارای چینش ثابتِ شاخص هسته متمم و ساختِ پایگانیِ جهانی به نام توالی نقش ها هستند و از اصلِ یک ویژگیِ واژنحوی یک مولّفه یک هسته پیروی می کنند. برای نمونه، تکواژها با ادغام مولّفه های نحویمعنایی به صورت دوتایی شروع و پس از پایان اشتقاق با مدخل های واژگانی ذخیره شده در واژگان مطابقت داده می شوند تا در صورت مطابقت با مدخل هایی که به صورت اطلاعات واجی، درخت نحوی، اطلاعات مفهومی ذخیره شده اند بازنمون یابند. بررسی داده های زبان کردی نشان می دهد که نقش نحوی معنایی a (d) در a (d)lq... بیانگر حالت مکان و در wq ...(d)a حالت اضافۀ بیانگر مکان است. qwq در lq ... qwq بیانگر حالت ازی و دارای مولّفۀ معنایی / هستۀ نحوی مقید و در wq ...qwq بیانگر حالت هَمایی است. همچنین در زبان کردی متمم پیرااضافه به سمت چپ حرکت می کند و بین دو جزء پیرااضافه واقع می شود و به صورت نامتقارن بر جزء پسین، سازه فرمانی می کند. در نتیجه، طبق اصل انطباق خطی کَین، تمام سازه های تحت تسلط متمم پیش از جزء دوم قرارمی گیرد.