فعل‌های میانه و بررسی آنها در اوستای جدید. بخش دوم: فعل های اوستایی

فعل اوستایی بر مبنای زمان، نمود، شخص، شمار و دو جهتِ اکتیو و میانه بررسی می‌شود. بنا بر دیدگاه رایج، جهت میانه وسیله تبدیل ریشه های گذرا به ناگذر است. این دیدگاه با مشاهده ریشه-های فعلی‌ای شکل گرفته است که در جهت اکتیو، گذرا و در جهت میانه ناگذر هستند، درحالی‌که زبان اوستایی ویژگی دیگری را در خود دارد که نظریه فوق را به چالش می‌کشد و آن وجود افعال «فقط میانه» و افعال «گذرای میانه» است. بررسی نوین افعال میانه در زبان‌های هندواروپایی تجدید نظر در مورد تحلیل جهت میانه و یافتن معیارهایی ظریف‌تر برای پی بردن به عملکرد آن در زبان‌های ایرانی باستان، از جمله زبان اوستایی را ضروری ساخته است. در این مقاله افعال میانه اوستای جدید در پرتوی پژوهش‌های نوین هندواروپایی مورد بررسی قرار گرفته، با روشی متفاوت از پیش دسته بندی شده اند.