پسوند مجهول ساز-ia- در زبان های ایرانی

در زبان ایرانی آغازین برای ساختن ماده ی مضارع مجهول از ساختی صرفی استفاده می شد که عبارت بود از ریشه در حالت ضعیف و پسوند مجهول ساز *-i??-، این پسوند تکیه بر بود و تکیه آن را از پسوند سازنده ی ماده ی مضارع طبقه ی چهارم متمایز می کرد. این پسوند منحصر به زبان های هندوایرانی است و در دیگر زبان های هندواروپایی کاربرد مجهول سازی ندارد. این پسوند در زبان-های ایرانی دوره های مختلف تحولات زیادی داشته و در این مقاله تحولاتِ این پسوند در زبان های ایرانیِ دوره های باستانی، میانه و نو مورد بررسی قرار گرفته است.