بررسی کنایه در تفسیر کشاف زمخشری

کنایه، یکی از فنون بلاغی است که بیشتر از مجاز و استعاره کاربرد دارد. به همین منظور بلاغیان در تعریف و تبیین اقسام آن در طول قرن ها - با وجود اختلاف نظرهایی که داشته اند – تلاش های برجسته ای کرده و آثار ماندگاری از خود به جای گذاشته اند.تفسیر کَشّاف، مشهورترین منبع تفسیری بلاغی است که در فهم زیبایی های ادبی و معانی بلند قرآنی، بدان ارجاع داده می شود. نظر به اهمیت زیاد کنایه در تفسیر کشاف، در پژوهش حاضر به مفهوم کنایه در این تفسیر، نوآوری‌های زمخشری در باب کنایه، اسلوب های وی برای بیان کنایات قرآنی و نحوه تاثیر مذهب زمخشری در بحث کنایه پرداخته می شود.از رهگذر این جستار مشخص می گردد که زمخشری برای نخستین بار بحث مجاز از کنایه، کنایه در مفرد و تفاوت میان کنایه و تعریض را مطرح کرده و از دو اسلوب مستقیم و غیر مستقیم برای بیان کنایات قرآنی، استفاده نموده است. دیگر اینکه مذهب اعتزالی او تاثیر زیادی در بحث کنایه داشته، بدین صورت که برخی از تصاویر کنایی قرآن که در تعارض با اصول معتزله بوده، حمل بر مجاز، تمثیل و تصویر کرده است.