اشاره به دور به مثابه ابزار حفظ وجهه در قرآن و شیوه برخورد مترجمان با آن

از آنجایی که یکی از مهم ترین عرصه های تکریم و حفظ وجهه، زبان است، هر زبانی برای خود از مکانیزم های مشخصی جهت تحقق این امر استفاده می کند و از جمله این مکانیزم ها، بهره گیری از صفات و ضمایر اشاره است. پژوهش پیش رو در صدد است تا کاربرد صفات و ضمایر اشاره را در عرصه حفظ وجهه در قرآن کریم بررسی نماید و شیوه برخورد مترجمان با این پدیده زبانی را ارزیابی کند.در این پژوهش که با رویکردی توصیفی ـ تحلیلی انجام گرفته، نگارندگان از نظریه استعاره های مفهومی یا شناختی که از سوی لیکاف و جانسون مطرح شده، مدد جسته اند و در بررسی نُه آیه ای که در ابتدای سوره های بقره، یونس،‌ یوسف، رعد، حجر، شعرا ، نمل، قصص و لقمان قرار دارند، به این نتیجه رسیده اند که در قرآن از صفات و ضمایر اشاره به دور به عنوان ابزاری برای حفظ وجهه استفاده شده که اساس آن یک استعاره جهتی است و در آن «شی خوب، قدرتمند و با ارزش، دور است» که البته این دوری می تواند در عرض یا طول باشد. برخی مترجمان قرآن در برخورد با این پدیده، با بی توجهی از کنار آن گذشته و به ترجمه تحت اللفظی بسنده نموده اند و برخی دیگر نیز از راهکارهای متفاوت به پدیده فوق الذکر توجه نموده و در جهت بدست دادن ترجمه ای صحیح برآمده اند.