بررسی شخصیت مسیح (ع) در شعر خلیل حاوی

به کار گیری اسطوره در شعر شاعران عرب سابقه طولانی دارد، اما شاعران معاصر با اثر پذیری از ادبیات غرب، اسطوره‌ها را به شیوه‌ای متفاوت و در قالب‌هایی نو به کار گرفتند و از آن در تعبیر از مقاصد و اغراض گوناگون بهره بردند.عیسی مسیح (ع)، در شعر معاصر عرب کارکردی نمادین دارد. این شخصیت در شعر خلیل حاوی، با اسطوره در می‌آمیزد و چهره‌ای اسطوره ای می‌یابد.حاوی در پی شرایط نابهنجارِ سرزمین عرب، در آرزوی رستاخیز به سر می‌برد. رستاخیزی عظیم که حیات بهتری را برای ملّت عرب به ارمغان آورد. او با زنده کردن فرهنگ ایثار و از خود گذشتگی، راه رسیدن به این تحول و دگرگونی را در نزد همگان، روشن‌تر جلوه داده است. مسیح (ع) در شعر او، جلوه‌گاهی از جانبازی و فداکاریِ باشکوهی است که حیات مجدد را به مردم محروم و ستمدیده هدیه می‌دهد. مسیح (ع) در نزد این شاعر، در کنار تموز، اسطوره رستاخیز، قرار می‌گیرد و با آن در می‌آمیزد. با معانیِ والایش یکی می‌شود و وجودی یگانه می‌یابد؛ آنچنان که گویی مسیح (ع)، خودِ تموز است که در قالبی متفاوت ظاهر شده است.