آیا انتساب لامیه العرب به شنفری درست است؟

شنفری (اوایل قرن 6 میلادی) با گروهی از دوستانش چون تابط شرا و غیره در تاریخ ادبیات دوره جاهلی به شاعران صعلوک معروفند و از راه غارت و چپاول روزگار می گذراندند. از شنفری دو قصیده بلند و مشهور روایت شده است: یکی تاییه و دیگری لامیه العرب. لامیه العرب در ادب عربی، به منزلتی دست یافته که با معلقات برابری می‌کند. لامیه، نمونه کامل شعر دوره بدوی گری است و از جلوه های شهرنشینی و نوش خواری بدور است. شنفری در این قصیده، به آوارگی، فقر، غارت در شب های سرد، عدم خضوع در برابر خواری، برگزیدن جانوران وحشی بر اهل و قبیله خود، بسنده کردن به قوت اندک، بردباری در برابر گرسنگی شدید، شجاعت و انتقام گیری، افتخار کرده است. از آنجا که لامیه العرب از دوره جاهلی تا قرن دوم هجری، دهان به دهان نقل شده بود و در بیشتر مجموعه های ادبی ثبت نگردیده بود، ابن دُرید (م 321 هـ) از قدما و یوسف خلیف و کرنکو از معاصران در انتساب آن به شنفری تردید کردند، و در مقابل، بروکلمان، جرج یعقوب، عبدالحلیم حفنی، فواد افرام بستانی و امیل بدیع یعقوب از انتساب لامیه به شنفری دفاع کردند. نویسندگان در این مقاله می کوشند با بررسی و تحلیل آرا ناقدان به این پرسش پاسخ دهند که آیا انتساب لامیه العرب به شنفری درست است؟