مرگ در اندیشه غاده السّمان

میرایی و مرگ به عنوان یکی از موضوعات اساسی و یک حقیقت که همگان در آن مشترکند از دیرباز تاکنون همواره مورد توجه ادیبان و اندیشمندان بوده و هست. «غاده السّمان» شاعر و نویسنده زن عرب، از یک طرف تحت تاثیر اندیشه‌های اگزیستانسیالیستی و زیستن در فرانسه، مهد این مکتب و از سوی دیگر متاثر از شکست اعراب از اسراییل و نیز حضور در لبنان در زمان جنگ‌های داخلی آن کشور و هم‌چنین برخورداری از روحیه ادیبانه و ظریف و ژرفانگر خود، متاثر از تجربه تلخ حوادث گزنده، و از جمله مرگ است. مرگ توانسته است تصویر خود را بر ذهن و زبان او مسلط کرده و در جای جای آثار وی متبلور شود، به گونه‌ای که می‌توان گفت بیشتر شخصیت‌های داستان‌های «غاده» به نوعی با مرگ در ارتباط اند. مرگ در اندیشه غاده السمان در زندگی مردمانی که درشعله‌های سرکش جنگ‌ها و خونریزی‌ها می‌زیند، اما روحشان دیر بازیست که مرده است و نیز در زندگی فرهیختگان و ادیبانی که به دلیل غوطه‌وری در مشکلات و مسایل زندگی از علم و ادب فاصله گرفته و با روزمرگی و مرگ تدریجی رو به رو هستند ترسیم می‌گردد. زندگی از نظر او معنایی عمیق دارد. او معتقد است مرگی که مایه نجات دیگران است مرگ نیست بلکه زندگی واقعی است. مرگِ مرگ است. او شهادت را عین بقا می داند شهید نه تنها نمی میرد بلکه جاودانه می شود. دسته ای دیگر نیز که در جدال مرگ و زندگی جانب زندگی را می‌گیرند و تسلیم مرگ نمی شوند در یک پارادوکس جدی و چالش برانگیز نه تنها مورد تحسین «غاده» بلکه نماینده وی در داستان‌هایش هستند. و این نگرش همان عنصری است که ادب مقاومت را پویا و زنده می‌دارد.