پایداری و ناپذیرایی در شعر محمود درویش و موسوی گرمارودی

ادبیات تطبیقی یکی از مهم ترین مباحثی است که امروزه با اهداف و حوزه فعالیت خود توانسته است توجّه پژوهشگران را به خود جلب کند. مطالعه شباهت ها و تفاوت های فرازمانی و فرافرهنگی جزو حوزه های پژوهش تطبیقی است. محمود درویش و علی موسوی گرمارودی دو شاعر نام آشنای ادبیات پایداری هستند که یکی در فلسطین و دیگری در ایران بر ضد چپاول ها و ستم ها مبارزه و نامشان را در صحنه های مقاومت ثبت کردند، از مردم و برای مردم گفتند، در کنارشان ایستادند و رسیدن به آرمان آزادی را به آن ها نوید دادند. دعوت به مبارزه، ایستادگی و ایثار در کنار امید به از بین رفتن ظلم وستم با تکیه بر عمل علیه باطل، سازه اصلی فعال ترین و زیباترین سروده هایشان را تشکیل می-دهد. این نوشتار در پی آن است تا موضوع پایداری را در شعر این دو شاعر به بوته تطبیق کشاند و در کنار ارج نهادن به صلابت و صفای کلام این دو شاعر به واکاوی اندیشه ها و افکار آن ها در عرصه مقاومت بپردازد.