خوانش جامعه‌شناختی رمان شرفه العار با تکیه بر سرمایه و منش کنشگران اجتماعی در میدان تولید فرهنگی

رمان شرفه العار، روایتگر زندگی شخصیّت هایی با سرمایه ها و استعدادهای ذاتی و اکتسابی متفاوت است که در میدان مشترک تولید فرهنگی بر اساس خصلت و سرمایه ای که در اختیار دارند، در کنار هم یا در نفطۀ مقابل هم، به رقابت و ایفای نقش می‌پردازند تا در فضای اجتماعی به منزلتی نمادین دست یابند. روش انجام این پژوهش به‌صورت توصیفی-تحلیلی، با تکیه بر مفاهیم جامعه شناختی بوردیو است. نتایج این پژوهش حاکی از این است که شخصیّت های رمان شرفه العار از حیث مالکیّت سرمایۀ فرهنگی و اقتصادی ضعیف هستند و تنها منار است که از تحصیلات دانشگاهی، مطالعه و حضور در اماکن فرهنگی از سرمایۀ فرهنگی نسبتاً مناسبی برخوردار است و این سرمایه را با اشتغال، به سرمایۀ اقتصادی زیادی تبدیل می کند؛ امّا در بازتولید سرمایۀ اجتماعی و سرمایۀ نمادینِ شهرت، با بحران داغ ننگ روبه‌رو می شود. گفتمان کژآئین از نظر مالکیّت بر سرمایۀ اجتماعی و نمادین، به‌شدّت غنی است؛ به طوری که امین و سالم در اکثر کنش های خویش، نگران قضاوت‌شدن از سوی اطرافیان و همسایگان هستند و با بازتولید سرمایه های منفی بی اعتمادی، خیانت و خشونت و بر اساس قاعدۀ مشروعیّت «قتل برای دفاع از حیثیّت»، در مسیر سیر صعودی منار (قهرمان زن) قرار می گیرند و او را از میدان حذف می‌کنند تا سرمایه به نفع امین و عمو سالم، نمایندگان گفتمان کژآیین، به دستاورد معنوی «حیثیّت و غیرت» تبدیل شود.

sociological reading of the novel sharafat al-aar based on the capital and character of social actors in the field of cultural production

the novel sharafat al-aar narrates the lives of characters with different inherent and acquired capitals and talents who compete and play together in the common field of cultural production based on their character and capitals, or on the opposite side. they play a role to achieve a symbolic status in the social space. the nature of this research method is descriptive-analytical, relying on bourdieu’s sociological concepts. findings show that the discourse of debauchery is weak in terms of ownership of cultural capital and very rich in terms of social and symbolic capital. negative social capital in this discourse becomes actions that reproduce betrayal and violence, and the true discourse of religion, despite its intellectual character, achieving social status and the acceptable richness of cultural and economic capital, faced with a hot crisis of stigma, the “murder for the defense of dignity” rule is removed from the scene under the rule of legitimacy.