مولفه‌های نوگرایی در شعر صلاح عبدالصبور

نخستین برخورد جهان عرب با غرب را می‌توان در سالهای پایانی قرن هجدهم، همزمان با حمله ناپلیون به مصر، ردیابی کرد که نقش بسزایی در بیداری جهان عرب داشت. یکی از حوزه‌هایی که بشدت از این موضوع تاثیر پذیرفت، ادبیات است که با ظهور بزرگانی چون بارودی، احمد شوقی و... به دگرگونی در محتوا دست یافت و پا را از این حد فراتر نگذاشت ولی پس از 1947؛ با ظهور شاعرانی چون نازک-الملایکه و بدر شاکر السیاب، ساختار شعر درهم شکسته و شعر نو طرح اندازی میشود. یکی از شاعرانی که نقش بسزایی در این قضیه دارد، صلاح عبدالصبور است که با تاثیرپذیری از تی.اس.الیوت، ساختار شعر قدیم عرب را درهم شکسته و تمامی تلاش خود را به‌کار می‌گیرد تا محتوا را نیز، دگرگون نموده و ادبیات را درخدمت انسان و انسانیت قرار دهد. این نوشتار بر آن است تا با بهره‌گیری از اشعار وی و تحلیل آنها، برخی از مهمترین مولفه‌های نوگرایی در اشعار او را مورد بررسی و تجزیه و تحلیل قرار دهد که عبارت است از: الگوگریزی، تصویرپردازی با نگاه اگزیستانسیالیستی و واقعگرایانه به مشکلات انسان در جامعه، و میراث سنتی.