لامیه الترک لهمام التبریزی: دراسه اسلوبیه

تُعد الاسلوبیه واحده من العلوم الادبیه التی یهتم بها الباحثون و اللغویون فی عصر الحاضر، لانها ترکّز علی تحلیل النصوص و الشعر فی الغالب فی مستویات الثلاثه و هی الصوتیه و الترکیبیه و الدلالیه. ترکّز الدراسه الاسلوبیه فی المستوی الصوتی علی النص الادبی من جهتین و هما الایقاع الخارجی و الایقاع الداخلی للنص او القصیده، فی مستوی الترکیبی یدور الکلام حول الازمنه الفعلیه کاحصاء عدد التواتر الافعال الماضیه و المضارعه، فی هذا المستوی یقوم الباحث بدراسه التراکیب الفعلیه و الاسمیه و الطلبیه والمعنی المستفاد منها. وفی مستوی الدلالی یتم دراسه الابعاد البلاغیه لنص الادبی من الناحیه البیانیه والفنیه کدراسه و احصاء التشبیهات، الاستعارات وغیرها من مصطلحات البلاغیه فی الشعر او فی النص الادبی. یُعد المدیح فناً اصیلاً له اهمیته ومکانته بین الموضوعات الشعریه منذ القدیم حتی عصر الراهن و کان الشعراء یتخذونه وسیله للاشاده بمناقب قبائلهم  من یحبونه. تعد لامیه العرب للشنفرى من اشهر القصائد العربیه وتقع فی ذروه و قمه الادب العربی بحیث قلده الشعراء المسلمون من العرب وغیر العرب وحذوا حذوه شنفری فی لامیته من جهه الظاهر والمعنى والقالب. ول هذا توجد کثیر من اللامیات فی الامم الاسلامیه من العرب والعجم و الاتراک و الهنود و... الخ. ول م یغفل شعراء الاتراک الایرانیین من هذا الامر و حذوا حذوه غیرهم من الشعراء، احد هولاء الشعراء هو همام الدین محمد بن علائی التبریزی المشهور ب همام التبریزی و قد قام بانشاد لامیته لتعبیر عن حبه والثناء على ممدوح شرف الدین هارون الوزیر و قام الشاعر فیها برسم فضائل ممدوحه. هذا المقال یسعی دراسه تحلیلیه اسلوبیه للامیه همام التبریزی ضمن ثلاثه المستویات الصوتیه والدلالیه والترکیبیه. من اهم النتایج التی توصلت الیها هذه المقاله هی ان همام التبریزی قد افاد من امکانیه التغییر فی نمط الوزن المتمثل فی الزحافات افاده حسنه و اهتم بالقافیه وبموقعها الایقاعی. وان فی القصیده ترکیزا قویّا للایقاع الداخلی تتکثّف فیه القوافی وان الشاعر وظف فى المستوى الدلالی ضروب الصور البلاغیه التی تطفو على شعره و انه یستخدم الجمل الفعلیه اکثر من الجمل الاسمیه.

A Stylistic Analysis of the Poem “Lāmiyyā” by Homame Tabrizi

Stylistics is one of the literary sciences that researchers and linguists are interested in in the present era because it focuses on analyzing texts and poetry mostly on three levels, which are phonetic, structural and semantic. The stylistic study on the phonemic level sheds light on the literary text from two sides, which are the external rhythm and the internal rhythm of the text or poem. On the structural level, the tenses of verbs are studied as counting the number of repetitions of past and present tenses. On this level, the researcher studies the structures of verbs, nouns, and imperatives, and the meaning learned from them. On the semantic level, the rhetorical dimensions of a literary text are studied in terms of figure of speech, such as studying and counting similes, metaphors and other rhetorical terms in poetry or in the literary text. AlShanfarā’s “Lāmiyyāt alArab.” Muslim poets, both Arabs and nonArabs, imitated it in terms of appearance, meaning, and form. That is why there are many “Lāmiyyāts” in Islamic nations, including Arabs, nonArabs, Turks, and Indians. The Iranian Azerbaijanis did not neglect this matter, and they followed the example of other poets. One of these poets is Homam alDin Muhammad ibn Ala’i alTabrizi, known as Homame Tabrizi. He composed his Lāmiyyā to express his love and praise for Sharaf alDin Harun, the minister, and describe his virtues. This article seeks to provide a stylistic analysis of Lāmiyyā of Homame Tabrizi on the phonetic, semantic and structural levels. One of the most important findings of this article is that Homame Tabrizi has benefited from the possibility of changing the meter pattern represented in “Zihaf.” There is a strong focus on internal rhythm in the poem in which rhymes are condensed and the poet, on the semantic level, employs the rhetorical images that float on his poetry.