واکاوی کارکرد «رویا» در سروده‌های ادونیس

«رویا» ازجمله اصطلاحات اساسی در نقد ادبی و تعریف شعر نو به شمار می‌رود که تحت تاثیر مکاتب غربی یا تصوّف به این حوزه وارد شد. امروز شاعر نوپرداز عرب نه تنها از ساختارها و چارچوب‌های از پیش تعیین شده پیروی نمی‌کند؛ بلکه در صدد است تا خیال را در آزادی کامل رها سازد و زبان را شکوفایی دو چندان بخشد و آن را از سیطره عقل و منطق، سنت ها و قراردادها بیرون سازد؛ از این رو به جهان رویا پا می نهد تا به واسطه آن، در دریافت‌های خود از جهان بیرون به جهانی ماورایی قدم نهد و تصاویر و رمزهایی عرضه دارد که تاویل‌های بسیار دارد و دریافت یک معنا از آن ممکن نیست.  بررسی اصطلاح رویا از آن جهت ضرورت دارد که تحولی بزرگ در اصول نگارش شعر نوی عرب بر جای گذاشت. به نظر می‌رسد از میان شاعران نوپرداز عرب، ادونیس به‌خوبی توانسته است ضمن به‌کارگیری این اصطلاح در نقد ادبی، زبان شعر خود را به شیوه‌های نگارش رویا بسیار نزدیک ‌کند. مقاله حاضر در صدد است تا ضمن معرفی اصطلاح «رویا» در نقد ادبی معاصر، تکنیک‌های به‌کاربستن نگارش «رویا» را در شعر ادونیس مورد واکاوی قرار دهد و نشان دهد ادونیس با تاثیرپذیری از میراث صوفیه و به‌کارگیری روش‌هایی در تاویل متن چون عدم تعین در دلالت واژگان و استفاده از شیوه‌هایی در هنجار‌شکنی دستوری و آشنایی‌زدایی در تصاویر، زبان شعر خود را به نگارش رویا یا همان نگارش صوفیانه نزدیک نماید.