خوانش لاکانی روانپریشی رمان بوف کور

آرا و نظریات ژاک لاکان در زمینه ناخودآگاه، دگرگونی شگرفی را در نقد ادبی پدید آورده است. وی با استفاده از مفهوم ضمیر ناخودآگاه فروید و زبان‌شناسی سوسور، به تبیین چارچوب نوینی از مفهوم ضمیر ناخودآگاه می‌پردازد. در این مقاله سعی بر آن است تا بر اساس نظریات لاکان ثابت شود راوی رمان بوف کور، سوژه‌ای روان پریش psychotic است که قادر به تطبیق خود با شرایط پیرامونی نیست و تحمل الزامات اجتماعی را ندارد. انزوای حاصل از جدایی از جمع، سرآغاز توهماتی است که راوی بیمار بوف کور در آن شرایط، خود را شایسته جهانی آرمانی می‌پندارد، او سوژه‌ای است در گستره نمادین که با مواجهه با فقدان و هجران، میل به دست‌یابی به امر واقع را دارد و همواره با جابه‌جایی فانتزی‌های گوناگون درصدد دست‌یابی به لذت پایان‌ناپذیر jouissance است، بنابراین در آغاز به بیان اصطلاحات این نظریه‌پرداز هم چون گستره «خیالی»، گستره «نمادین» و سایر اصطلاحات و سپس با توجه به مفاهیم لاکانی به نقد راوی بوف کور می‌پردازیم.