گذار سوژه ی نوگرا به سمت سوژه ی پسانوگرا در نمایشنامه‌‌های نوگرا: مطالعه موردی آخرین نوار کرپ، کودک مدفون، و مسخره‌ بازی‌ ها

مقاله پیش رو، حضور سوژه ی پسانوگرا را در نمایشنامه‌های آخرین نوار کرپ (1958) اثر ساموئل بکت، کودک مدفون (1978) اثر سام شپارد، و مسخره‌بازی‌ها (1974) اثر تام استوپارد مورد بررسی قرار می‌دهد. مقاله درصدد است به این پرسش پاسخ دهد که چگونه خصوصیات پسانوگرا در شخصیت‌پردازی این نمایشنامه‌های نوگرا از دل فردیت نوگرا متبلور شده است. به باور مقاله پیش‌رو، این سه نمایشنامه به خوبی حس تعلق و دلتنگی، و در عین حال عدم تعلق و نگرش چالشی را به نوعی ذات‌گرایی نوگرا نشان می‌دهند و از این رو سوژه را به سمت سوژه‌ای پسانوگرا سوق می‌دهند. خاطرات جابه‌جا‌شده، ساختار متنی و سازه‌ای خاطرات شخصیت‌های نمایشنامه‌ها، روان‌گسیختگی آنها، و حس تعلق دربرگیرنده این شخصیت‌ها به موقعیت‌های متناظر گفتمانی خصوصیاتی هستند که مقاله به آنها به عنوان یافته‌هایش می‌پردازد، و آنها را گواهی برای پسانوگرایی شخصیت‌‌های نمایشنامه‌ها در نظر می‌گیرد. حین بحث پیرامون این خصوصیات، مطالعه از گفته‌های لیندا هاچن، نیک مانزفیلد و امیرعلی نجومیان پیرامون پسانوگرایی و مفهوم فردیت الهام گرفته، و از سویی دیگر از فرازهایی از درآمد امیرعلی نجومیان بر نوگرایی بهره می‌برد. عدم نائل‌شدن به تصویری یکدست – ولو انتزاعی – از گذشته، اجماع مشوش، هم‌نشین و تلفیق‌شده روایات متناقض از گذشته در هویتی روان‌گسیخته، و تعلق نداشتن به هیچ کدام از وجوه گزاره‌های متقابل عناوین یافته‌های مطالعه حاضر حین بررسی شرایط گذار فردیت شخصیت‌ها در نمایشنامه‌ها هستند.

modernist subjects’ transition into postmodernist ones in modern plays: a selective study of krapp’s last tape, buried child, and travesties

the present study identifies the features of postmodern subject in samuel beckett’s krapp’s last tape (1958), sam shepard’s buried child (1978), and tom stoppard’s travesties. these three plays beautifully showcase the sense of belonging and non-belonging of modernist subjects toward essentialism, and that is how such subjects moves toward postmodernism’s belief on lack of commitment to neither absolute belonging nor non-belonging. dislocated memories, textual and constructed nature of memories, schizophrenic characters, and their inclusive belonging to discursive oppositional points of binaries are the features around which the study will pursue its discussions. while discussing these features, the study utilizes critical insights proposed by two key figures in literary theory and criticism: linda hutcheon when it comes to postmodernism in a poetics of postmodernism (1988) and politics of postmodernism (1989), and nick mansfield when one wishes to discuss the issue of subjectivity in subjectivity: theories of the self from freud to haraway (2000). amir ali nojoumian’s a brief introduction to modernism in literature and a brief introduction to postmodernism in literature would be utilized to enrich study’s take from modernism and postmodernism too. absence of even an abstract unified understanding of the past, the uneasy and hectic juxtaposition and superimposition of a series of contradictory narratives out of the past experiences of schizophrenic subjects, and lack of belonging to – or inclusive belonging to – either sides of binaries are the key titles of the study’s findings while it reviews the transitional status of the subjectivity of the plays’ characters.