قلمروی ‌فانتاستیک بر اساس آرای تودوروف در داستان ‌های گوگول (شنل، دماغ و بلوار نفسکی)

گوگول در میانه ی سنت ادبی رومانتیسم و رئالیسم داستان می نوشت. اگر فرض بر این باشد که خیال ویژگی رومانتیسم و واقعیت مبنای رئالیسم قلمداد می شوند، آثار گوگول می توانند در میانه ی خیال و واقعیت قرار گیرند که این حوزه  به باور تودوروف قلمروی فانتاستیک است. تودوروف اولین کسی بود که نظریه ی کامل و مدونی برای فانتزی  نوشت و دامنه ی معنایی فانتزی را از به دو سوی شگفت و غریب وسعت بخشید. از آنجایی که آثار گوگول می توانند در حوزه ی معنایی فانتزی قرار گیرند و در منابع فارسی کمتر به مفهوم فانتزی و آثار گوگول که پرداخته شده است، به نظر می رسد این بررسی امکان ایجاد معیارهایی برای سنجش یا خلق قلمرو فانتاستیک در ادبیات ایجاد خواهد کرد. این نوشتار سعی دارد ابتدا به مطالعه ی قلمرو فانتاستیک بر اساس آراء تودوروف پرداخته و در ادامه از این دیدگاه سه سطح فانتزی را به عنوان عناصر تحلیل انتخاب کرده و سپس در انتها ویژگی های این سطوح در داستان های بلوار نفسکی، دماغ و شنل گوگول را بازیابی کند. در سطح نحوی زبان و راوی، در سطح معنایی توصیف های جاندارانگارانه، توصیف جز از کل و موجودات خیالی و در سطح کاربردی میانه ی رویا و واقعیت و مداخله های راوی قلمرو فانتاستیک  خلق می کنند.

tzvetan todorov’s theory of the fantastic in nikolai gogol’s three short stories

nikolai gogol wrote stories in the period between the literary movements of romanticism and realism. if it is assumed that fantasy is a characteristic of romanticism and reality is that of realism, gogol’s works can be placed somewhere between fantasy and reality, which according to tzvetan todorov, is the realm of fantasy. todorov was the first scholar to present a comprehensive theory of fantasy and expand its meaning by including the uncanny and the marvelous. since gogol’s works can be placed in the semantic aspect of fantasy, and current literature in persian on the concept of fantasy, particularly in gogol’s works, is insufficient, this study aims to raise the possibility of introducing certain criteria for opening up and exploring the realm of fantasy in literature. this article discusses the fantastic according to todorov’s theory and then focuses on three aspects of it in “nevsky prospekt” (1835), “the nose” (1836), and “the overcoat” (1842). in the semantic aspect, animistic descriptions, synecdoche, and imaginary creatures, and in the pragmatic aspect, the mixture of dream and reality and narratorial intervention create the fantastic effect. in other words, this article explores how the realm of fantasy is constructed in gogol’s stories and introduces methods that have been retrieved according to the characteristics and elements of their narrative. these methods can be used as a measure of the fantastic realm or a tool for creating it.