نقش روایت درمانی و خداباوری در آثار نامه نگارانه اریک امانوئل اشمیت

رهیافت‏ های تازه روایت شناسی که عمدتاً با ساختارگرایی غرب مرتبط است، نشان می‏دهد که در کلیّت متن ادبی، اجزا به شکلی کنشگر با یکدیگر ارتباط دیالکتیکی برقرار می‏کنند که این امر دامنۀ پژوهش روایت را وسعت بخشیده و به دیگر رشته های علوم انسانی از جمله روانشناسی کشانده است. روایت درمانی یکی از مکاتب معاصر روانشناسی است که بخشی از نهضت گسترده علوم انسانی و اجتماعی مشهور به تغییر پارادایم را تشکیل می دهد. نگارندگان این مقاله تلاش می ‏کنند با تکیه بر شالوده‏ های نظری روایت و نقش آن در آثاری از اریک امانوئل اشمیت که در قالب رمان مراسله ‏ای (نامه نگارانه) نگاشته شده ‏اند به کارکرد نامه نگاری به شکل روایت درمانی بپردازند.  رویکرد این پژوهش بررسی تظریه روایت درمانی و بررسی این فرضیه است که شخصیت های اصلی آثار اشمیت به مدد نامه نگاری در عمق مواجهه با خود، به خداباوری و در نهایت باور قلبی می ‏رسند و از اضطراب، تنهایی و استیصال رهایی می یابند.

epistolary works by eric emmanuel schmitt; narrative therapy function and theism induction

new approaches to narratology, which are mostly connected to the western structuralism, arguably suggest that different parts of a literary work on the whole actively make a dialectical relation. this relationship, therefore, expands the narrative research domain and brings into play other field of humanities like psychology. narrative therapy is one of the contemporary schools of psychology and one of the divisions of the widespread movement called ’changing paradigm’ in social sciences and humanities. this article is to evaluate the function of letter-writing as a form of narrative in eric emmanuel schmitt’ works by drawing upon its theoretical foundations and significance. the authors also look at the function of letter-writing in the form of narrative as a treatment to anxiety, loneliness and frustration of the main characters in schmitt’ works; those who reach theism and belief deep down of themselves by the virtue of writing letters.