شعرزدایی از شعر: تحلیلی بر اشعار گرترود استاین از منظر اندیشه‌ی موریس بلانشو

این مقاله جستاری است بر اشعار گرترود استاین، نویسنده و شاعر پیشروی آمریکا. توصیف استاین از شعر، فرسنگ‌ها با پیشینیانش در مکاتبی مانند رمانتیسیسم فاصله می‌گیرد. او شعر را صوتی بی‌تن می‌انگارد که از تجربه‌ بودن در زبان سخن می‌راند. برای تبیین شعر استاین در مجموعه‌ مسمط‌هایی در اندیشه، مقاله‌ پیش‌رو از موریس بلانشو، متفکر پساساختارگرای معاصر فرانسوی در باب زبان، هستی و مرگ بهره می‌جوید. سه مفهوم کلیدیِ بلانشو به‌کار بسته می‌شود: «نام‌گذاری»، «انقطاع» و «یادآوری». استاین شعر را نامیدن و یا نام‌های بی‌نام می‌پندارد، زبانی که مکرر می‌نامد بی‌‌آن‌که مفهوم، شخص و یا موقعیتی خاص را تداعی کند. بدین روش، شعر، انقطاع را تجربه می‌کند؛ رویارویی با «دیگریِ» بیگانه که افق‌هایی تازه‌ برای ذهنِ آشنازده به‌ارمغان می‌آورد. شعرزدایی یعنی پایش شعر از ارجاع به واقعیتِ غالب، شعری بِکْر که از معناپردازی های خوانندگانش دوری می‌گزیند. شاعر در این فضای خنثا جایگاهی ندارد؛ شعر به زبان تعلق دارد، به صداها، تکرارها و سکوت ها که با ظهور بر کاغذ، ماده و چیستی شان را به‌نمایش می گذارند.

depoeticization of poetry: a study of gertrude stein’s poetry in the light of maurice blanchot’s thought

this essay scrutinizes the poetry of avant-garde american writer, gertrude stein. stein’s conception of poetry differs radically from traditions, particularly, romanticism. she views poetry as a disembodied voice that speaks of experience of language. there is no connection between the poet and the reader; poetry only weaves words together from and to language. to clarify stein’s poetics in stanzas in meditation, this essay utilizes the thought of contemporary french poststructuralist, maurice blanchot, with respect to language, ontology, and death. stein’s poetry is discussed through three blanchotian concepts: “naming,” “interruption,” and “remembrance.” stein sees poetry as naming, in which names become nameless. the language that repeatedly names cannot refer to any idea, person, or situation. so poetry experiences “interruption,” the moment of facing the alien, defamiliarizing “other.” depoeticization means purging poetry from referring to dominant reality; an untouched poetry that detests readers’ interpretations. the poet does not have any place in this neutral space, because it belongs to language, sounds, repetitions, silences, and words that display their matter on the page.