تاثیر هژمونی فرهنگی بر بینامتنیت پسااستعماری در داستان‌های الماس‌ها ابدی‌اند، اثر ایان فلمینگ و بریق‌الماس، اثر نبیل فاروق با تکیه بر نظریه هومی بابا

بینامتنیت پسااستعماری نظریه نوین بینامتنی است که هدف آن تحلیل روابط بینامتنی متون کشورهای استعمارشده با متون غربی و میزان تاثیرپذیری از آن است. هسته مرکزی این مطالعات را هژمونی فرهنگی تشکیل می دهد. نظریه پردازان پسااستعماری معتقدند استعمارگران با القای فرهنگ غرب به عنوان فرهنگ برتر، کشورهای فرودست را رضایت مندانه به اطاعت از خود وامی دارند و متن ها به عنوان یک رسانه مهم نقش اساسی در این زمینه دارند. بریق الماس نبیل فاروق نمونه ای از داستان عربی در ژانر جاسوسی است که شواهد بیانگر برگرفتگی آن از یک داستان انگلیسی به نام الماس ها ابدی اند است. پژوهش حاضر تلاش نموده تا با روش توصیفیتحلیلی و با تکیه بر نظریه پسااستعماری هومی بابا به چگونگی ایجاد رابطه توسط نویسنده آن به عنوان سوژه استعمارزده با متن غربی بپردازد. نتایج حاصل حاکی از آن است که اولاً در رابطه برگرفتگی این داستان تغییر و جایگشت جدی بر تقلید غلبه دارد؛ ثانیاً اقتباس این مولف شرقی از سبک جاسوسی غربی آگاهانه بوده و نه تنها منجر به تقلید کورکورانه نشده، بلکه عاملی گشته برای به رخ کشیدن توان او در تولید متون جدید همراه با حفظ فرهنگ عربی و دعوت دیگر فرهنگ ها به پیوند و احترام به انسانیت فارغ از رنگ و نژاد.

The Impact of Cultural Hegemony on the Intertextuality Between “Diamonds are Forever” by Ian Fleming and “Diamond Shine” by Nabil Farooq, Based on Homi Bhabha’s PostColonial Theory

Postcolonial intertextuality is a new intertextual theory that aims to analyze the intertextual relations between the texts of the colonized countries and the Western texts.The central core of these studies is culture and cultural hegemony. Spy literature is one of the types of texts produced in the Western countries adapted from the West.“Diamond Shine” is an example of an Arabic story in the spy genre, with evidence evolving from an English story “Diamonds are forever”. The present study has attempted to describe how Homibaba’s postcolonial relationship with the Western text was established by its author as an analyticaldescriptive method, based on postcolonial theory. The results show that, firstly, in the context of this story’s serious implication, the dominance of imitation is dominated by imitation; secondly, this eastern author’s adaptation of the Western spy style was conscious and not only did not lead to blind imitation but also a factor in the emergence of power. He produced new texts along with preserving and introducing EasternArab culture and inviting other cultures.