هم‌گفت‌گرایی در دو رمان معاصر ایرانی و فرانسوی: پائیز فصل اخر سال است از نسیم مرعشی و سه زن توانمند از ماری ایندیای

این مقاله با رویکرد تحلیل گفتمان به بررسی هم گفت گرایی در دو رمان پائیز فصل اخرسال است از نسیم مرعشی و سه زن توانمند از ماری ایندیای میپردازد. با مرور نظریات باختین در مورد هم گفت گرایی و جستجوی مفاهیمی نظیر تضاد گفتمانی، پراکندکی صداها، حضور دیدگاه راوی، حضور لحن های حاکی از دیدگاه منتقدانه راوی، حضور بینامتنی و نحوه هدایت گفتمان از جانب راوی به کمک مثال هایی از دو متن ذکر شده، توصیفی نظام مند از شباهت ها و تفاوت های کارکرد های هم گفت گرایی در این آثار ارائه خواهد شد. همچنین، این نوشته، با اتکا به نظریات منگنو در مورد تحلیل گفتمان ادبی کوشیده است نسبت شخصیت های اصلی دو رمان و راوی های آنها را با کودکی، خانواده، سنت ها و نوگرایی به بوته نقدبکشد. این مقاله نشان میدهد که برعکس شخصیت های زن ایندیای که در تلاشی بی پایان همواره درپی کشف هویت‌ های متکثر خود هستند، شخصیت پردازی مرعشی به گونه ای است که گویا شخصیت های زن در گذشته زندگی می‌کنند ولی ذهنشان رو به آینده است یعنی نه کاملا وابسته به سنت های گذشته‌اند و نه مدرن شده اند، اما نگاهی پر مهر به سنت ها دارند و حاضر به از دست دادنشان نیستند.

Dialogism in Two Contemporary Iranian and French Novels: Autumn Is the Last Season of the Year by Nasim Marashi and Three Strong Women by Marie Ndiaye

This paper studies the dialogism in the two novels Autumn is the Last Season of the Year by Nasim Marashi and Three Strong Women by Marie Ndiaye with a discourse analysis approach. By reviewing Bakhtin’s theories about dialogism and searching for concepts such as discourse contradiction, scattering of voices, the presence of the narrator’s point of view, he narrator guides discourse with examples from two texts. There will also be a systematic description of th the functions of dialogism in these works. Also, this article, relying on Maingueneau’s theories on the analysis of literary discourse, has tried to critique the relationship between the main characters of the two novels and their narrators with childhood, family, traditions, and modernity. This article shows that, unlike Ndiaye’s female characters who are always trying to discover their multiple identities in an endless endeavor, Marashi’s characterization is such that female characters live in the past. However, their minds are on the future; they are not dependent on the past traditions, nor have they become modern,.