احتضار وجود و بازنمایی زبانی آن در آثار نمایشی اوژن یونسکو

اوژن یونسکو در آثار نمایشی خود، با هدف نمایش خلاءهای هستی انسان و احتضار وجود آدمی، زبانی را برمی‌گزیند تا بتواند این حجم از شکست را هم در قالب گفتار و هم در بطن زندگی آدمی به‌روی صحنه بیاورد. در حقیقت، یونسکو از زاویۀ دیگری به‌زبان می‌نگرد و با ناکافی و ناتوان جلوه‌دادن زبان، زمینۀ فرسایش آن را در ذهن خواننده فراهم می‌آورد و توازن موجود بین زبان و اندیشه را متزلزل می‌کند. وی با بنمایه کردن خلاء و گسیخته نشان‌دادن کلام و هستی انسان، شخصیت‌هایش را در جهانی فاقد معنا رها می‌کند، آنگونه که هیچ جایگاه و گریزگاهی برایشان متصور نمی‌شود. با در نظر داشتن این رویکرد در نمایشنامه‌های یونسکو، در این پژوهش می‌کوشیم به‌مطالعۀ احتضار وجود انسان در این دنیای پرهیاهو، از ورای اضمحلال زبان بپردازیم. بدین منظور از انگاره‌‌های ارنو ریکنر در رابطه با تئاتر نو و پاره‌ای از نمایشنامه‌های یونسکو بهره خواهیم گرفت.

Agony of Being and its linguistic representation in Eugene Ionesco’s Dramatic oeuvre

In his dramatic works, with the purpose of staging the void within mankind and the annihilation of his being, Eugène Ionesco chooses a language which is able to depict defeat in words and in the heart of human life. In fact, Ionesco approaches language through a different perspective and through pinpointing the insufficiencies of language to establish the ground for its deterioration in reader’s mind, destabilizing the equilibrium between language and thought. Through establishing the void and showing both human being and words as disjointed, Ionesco releases his characters in a meaningless world, leaving them without a haven or a shelter. Building on such an approach to Ionesco’s dramatic works, in the present article we will attempt to study the annihilation of human being in the world of sound and fury through analyzing the dissolution of language. To this purpose, we will make use of Arnaud Rykner’s views regarding nouveau theatre as well as some of Ionesco’s dramatic pieces.