«ضدزبان» و نقش آن در بازتعریف جغرافیای فرهنگی در نقشۀ عشق اهداف سویف

مقاله حاضر به بررسی مقولۀ «ضدزبان» و تاثیر آن بر بازنویسی «پیش نویس های هویتی» در عصر حاضر می پردازد. نویسنده با استفاده از رویکرد شرق شناسانه و با بهره گیری از نظریات منتقدانی نظیر بیل اشکرافت و میخائیل باختین و تمرکز بر موضوعاتی نظیر «دگرسانی زبانی»، چندصدایی وکارناوال در پی پاسخ به این پرسش بنیادی است که چگونه نویسندگان اقلیت با استفاده از فرایند «ضدزبان» در آثار ادبی می کوشند گفتمان جغرافیای فرهنگی حاکم را که بازمانده دوران استعمار است بازنویسی کنند؟ بدین منظور کتاب پرفروش نقشۀ عشق(1999) نوشته اهداف سویف (ahdaf soueif)، نویسندۀ معاصر مصریانگلیسی، بررسی می شود تا چگونگی تاثیر سبک زبانی را بر واشکنی پیش نویس های هویتی و بازتعریف مقوله های هویت و جغرافیای فرهنگی برجسته کند. چنین استدلال می شود که از آنجایی که جغرافیای فرهنگی معاصر مبتنی بر اصل «اصالت گرایی» و تفکر دوقطبی دوران استعمار و خیال پردازی های شرق شناسانه است، نویسندگان اقلیت می کوشند تا با بازی های زبانی و استفاده از واژگان بومی در آثار خود ساختار دوقطبی «ما/آنها» و «خشونت شناختی» غرب علیه گروه اقلیت را به چالش کشیده و بستری نوین برای بازتعریف جغرافیای فرهنگی فراهم کند.

Antilanguage and its Role in Redrawing of Cultural Geography in Soueif’s The Map of Love

This article tries to discusse the notion of “antilanguage” and its effects on identity scripts in prizewinning The Map of Love (1999), a novel by EgyptianAmerican bestselling writer, Ahdaf Soueif, through a cultural and postcolonial perspective. Deploying Bill Ashcroft’s and Mikhail Bakhtin’s views, the writer has tried to elaborate on how minority writers, like EgyptianAmerican Ahdaf Soueif, have used the “antilanguage” technique and “wordplay” strategy to rewrite and redefine the cultural geography bequeathed from the colonial era. To this end, the notions of “language variance,” “polyphony,” and “carnival” have been discussed. It is argued that, since the current cultural geography has been formed based on an “essentialist” and binary style of thought which represents oriental fantasies, the minority writers have tried to redraw cultural maps and redefine the identity patterns not only through deconstruction of the hierarchies and “epistemic violence” of neoimperial discourse but also through wordplays, neologisms, and back translation