ارائه نظریه نوین انسان چهارم و سوژه لزج: هملت و تیمبوکتو در بوته نقد مطالعات بین رشته‌ای

تقابل دکارتی و استعلای کانتی، تفارق ادبیات و فلسفه را که افلاطون مبدع آن بود؛ تشدید کرد، اما ادبیات به هیچ تقابل، حقیقت یا دانشی آلوده نشد. پژوهش حاضر بر آن است تا با روش مطالعات بین رشته‌ای نشان‌دهد که چگونه خوریسموس افلاطونی، رابطه متقابل این دو خواهرخوانده، یعنی فلسفه و ادبیات را تیره و تار کرده‌است. نگارندگان دیدگاه فلسفی جدیدی را ذیل عنوان انسان چهارم و سوژه لزج ارائه می‌دهند که در آن ادبیات هرگونه سوژه‌ مندی و کیفیت بازنمایی را رد می‌کند. هدف مقاله حاضر ارائه انسانی در سپهر ادبیات با رویکرد اخلاقی در فرودین ترین لایه‌های جامعه است. در عصر رنسانس است که انسان چهارم با حضور بی‌وزن‌ خود به‌صحنه می‌آید و با سوژه‌زدایی یا سوژه لزج اعلام وجود کرده و دوکسای افلاطونی را به‌ایقان تبدیل می کند. برای این منظور هملت و تیمبوکتو انتخاب شده‌اند تا صیرورت انسان چهارم از دوران رنسانس به‌این سو بررسی شود.

The Modern Theory of the Fourth Man and Slippery Subject: An Interdisciplinary Reading of Hamlet and Timbuktu

Abstract Cartesian duality and Kantian transcendentalism widend the gap between philosophy and literature inaugurated by Plato, but literature was not corrupted by any duality, truth or knowledge. Through interdisciplinary studies, the present paper aims to show how Platonic Chorismos beclouded the relationship between these two siblings, philosophy and literature The researcher proposes a new philosophical theory named Fourthmanism and Slippery Subject in which literature rejects any representation or subjectivity. The present study aims to offer an ethical man in literature living in the lowest layers of the society. This man comes to the scene in Renaissance, and, through desubjectification, turns Platonic doxa to episteme. In so doing, Hamlet and Timbuktu are chosen to show Fourthmanism from Renaissance onward.