ژان پل سارتر و “باور غلط” در نمایشنامه آخرین نوار کراپ اثر ساموئل بکت

شخصییت کراپ در نمایشنامه آخرین نوار کراپ نوشته ساموئل بکت، یکی از شخصیت های پوچ گرای تاریخ تاتر پوچی است. در این مقاله شخصیت پوچ گرای کراپ با توجه به فلسفه ی اگزیستانسیالسم ، به ویژه مفهوم باور غلط و جهش اعتقادی مورد بررسی قرار گرفته است و نبود ایمان را در این شخصیت مورد کنکاش قرار می دهد. این مقاله سرانجام نشان خواهد داد که زندگی در تاریکی که ترجیح خود شخصیت کراپ است، نتیجه باور غلطی است که سارتر آنرا توضیح داده است. با توجه به این دو مفهوم که از سارتر و کی یر کگار گرفته شده است، در خواهیم یافت که خودآگاهی و ایمان تنها راه خروج از چنین پوچ گرایی است. انسان تا زمانیکه خود را انکار کند و به خود دروغ بگوید، بر خود آگاهی خود پرده کشیده است و آن را نادیده می گیرد. همچنین ایمان در فلسفه ی کی یر کگار به فرد کمک می کند تا در مقابل نیستی های وجود، خود را نبازد و با باوری استوار پیش برود.

Jean Paul Sartre and ‘False belief’ in Becket’s Krapp’s Last Tape

Krapp’s personality in Krapp’s Last Tape. is one of the characters of Theater of Absurd. He scolds his past in each current stage of his life.Not only doesn’t he believe in himself, but he also doesn’t believe in life, and he contends that he feels happy to have gone past his youth years.Krapp’s personality has been scrutinized by two main concepts in existentialism: bad faith and leap of faith. In this essay we have mentioned the lack of faith in Krapp and that living in dark is his own preference, the reason to this preference According to Sartre is bad faith which he has introduced in Being and Nothingness. According to these two concepts from Sartre and Kierkegaard, Selfknowledge and faith are the only ways out of this fiasco.As long as the person is lying to himself, he is covering his consciousness. Also with faith in Kierkegaard’s philosophy the individual won’t lose morale and would even strengthen his potentials against difficulties and absurdities of life.