تحلیل و بررسی نوستالژی در اشعار برگزیدۀ فدوی طوقان

نوستالژی ‌یکی از مباحث مطرح در نقد روان‌شناختی است که در فارسی به حسرت سروده یا دل‌تنگی بازگردانی شده است. حسرت گذشته‌های شیرین و تقابل زمان حال با گذشته، نوستالژی نامیده می‌شود که در دو شاخۀ خاطرۀ فردی و خاطرۀ جمعی نمود یافته است. غم غربت و دوری از وطن، یادکرد مرگ، حسرت دوران کودکی و جوانی، جدایی معشوق جزء خاطرۀ فردی و یاد دوران باشکوه تاریخ، باستانگرایی و آرزومندی آرمان‌شهر از مولفه‌های خاطرۀجمعی به‌شمار می‌روند. از آن‌جا که هر شاعری متناسب با حال و هوا و موقعیت خود به گذشته و لحظات دیرینۀ خود توجه دارد، فدوی طوقان، شاعر معاصر ادبیات عرب نیز، اشکال و ابعادی از دردمندی، حسرت و دل‌تنگی را در شعر خود به نمایش گذاشته است. این مقاله به رویکرد نوستالژیک وی به گذشته، غم غربت و دوری از وطن، از دست‌دادن عزیزان و عشق به وطن و سرزمین خود و آرزومندی آرمان‌شهر و اسطوره‌گرایی پرداخته و نمودهای هریک را تعیین می‌کند.