مقایسه اثربخشی زوج‌‌درمانی شناختی-رفتاری و زوج‌درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر ارتقای کیفیت زناشویی زوجین غیربالینی

مقدمه: کیفیت زناشویی منحصر به زوجین مشکل دار نیست؛ بلکه کیفیت زناشویی مساله ا ی مهم و حیاتی است که حتی در زوجین عادی که مشکلات بالینی شدیدی را گزارش نمی کنند، نیز باید مورد توجه قرار گیرد. لذا هدف پژوهش حاضر عبارت بود از مقایسه اثربخشی زوج درمانی شناختیرفتاری (cbct) و زوج درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد (act) بر ارتقای کیفیت زناشویی زوجین غیربالینی شهر بندرعباس.روش: این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل کلیه زوجین غیربالینی (عادی) شهر بندرعباس بودند. نمونه آماری پژوهش به روش دردسترس برای هر گروه 16 نفر (8 زوج) و در درمجموع 48 نفر (24) زوج انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه کیفیت زناشویی باسبی و همکاران (1995) بود. اطلاعات پژوهش با استفاده از آزمون مانکوا و به وسیله ی نرم افزار spss 19 مورد تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان دادند که گروه های مداخله cbct و act در همه ابعاد کیفیت زناشویی در مقایسه با گروه کنترل از میانگین بالاتری(0.05>p) برخودار بودند. در ادامه نتایج نشان دادند که تنها در پس آزمون بعد توافق رویکرد act به طور معنادری از میانگین بالاتری (05>p) نسبت به گروه cbct برخوردار بود. اما در مرحله ی پیگیری تفاوت معناداری مشاهده نشد. هم چنین در سایر ابعاد کیفیت زناشویی، بعد رضایت و انسجام در مراحل پس آزمون و پیگیری تفاوت معناداری مشاهده نشد.نتیجه گیری: باتوجه به یافته های پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که هر از دو نوع رویکرد cbct و act می توان برای ارتقای کیفیت زناشویی زوجین غیربالینی استفاده نمود.

Comparing the Effectiveness of Cognitive-Behavioral Couple Therapy and Couple Therapy Based on Acceptance and Commitment Therapy in Improving Marital Quality of Non-clinical Couples

Introduction: Marital quality is not limited to troubled couples; instead, it is a vital issue that should be considered even in normal couples who do not report severe clinical problems. Therefore, the present study aimed to compare the effectiveness of cognitivebehavioral couple therapy (CBCT) and acceptance and couple therapy based on acceptance and commitment therapy (ACT) in improving the marital quality of nonclinical couples in Bandar Abbas. Method: This study was quasiexperimental with a pretest, posttest, followup, and a control group. The statistical population of the study included all nonclinical (normal) couples in Bandar Abbas. The sample was selected by convenience sampling and included 48 individuals (24 couples). Each group included 16 individuals (eight couples). The data were collected by the Revised Dyadic Adjustment Scale (Busby et al., 1995) and analyzed by MANCOVA using SPSS19. Results: The results revealed that the CBCT and ACT intervention groups had higher means in all aspects of marital quality compared to the control group (p <0.05). The results further showed that only in the posttest the consensus subscale, the mean of the ACT group was significantly higher than the CBCT group (p <0.05); however, no significant difference was found in the followup stage. Also, in other subscales of marital quality, i.e., satisfaction and cohesion subscales, no significant difference was found in the posttest and followup stages. Conclusion: According to the findings of the present study, it can be concluded that both CBCT and ACT approaches can be used to improve the marital quality of nonclinical couples.