چالش‌های حمایت اجرایی از سازش‌نامه‌های منعکس در رای داوری با مطالعه تطبیقی در کنوانسیون سنگاپور 2019

سازش یا میانجی‌گری با توجه به اتکاء بر تراضی طرفین و اینکه نتیجه فرایند سازش یا سازش‌نامه، مطلوب طرفین دعوا می‌باشد، طریقی ویژه در حل و فصل اختلافات محسوب می‌شود. کنوانسیون سنگاپور 2019 در خصوص سازش‌نامه‌های تجاری بین‌المللی، توسط سازمان ملل متحد جهت ارتقای نهاد مذکور و رفع نقیصه فقدان وصف لازم‌الاجرا در سازش‌نامه‌ها تنظیم شده ‌‌است. الحاق ایران به این کنوانسیون نقش موثری در رواج بیشتر میانجی‌گری در حقوق ایران خواهد داشت. یکی از موضوعات مهم مطروحه در خصوص کنوانسیون سنگاپور، سازش‌نامه‌های استثناء شده از شمول حمایت اجرایی کنوانسیون است. در بند 3 از ماده 1 کنوانسیون سنگاپور، سازش‌نامه‌هایی که به عنوان رای داوری مورد ثبت قرار گرفته و لازم‌الاجرا باشند، از قلمرو اعمال معاهده مزبور مستنثی شده‌اند. ابهامات حقوقی متعددی در خصوص مقرره مذکور وجود دارد. آیا هدف مقرره مذکور جهت رفع تداخل نظام حمایتی کنوانسیون‌های سنگاپور و نیویورک محقق شده است؟ منظور کنوانسیون از اینکه رای ثبت شده و لازم‌الاجرا باشد، چیست؟ آیا اصلاً رای داوری منعکس‌کنندۀ سازش، رای محسوب می‌شود؟ و این مقرره در چه حالاتی باعث شده که رای داوری منعکس‌کننده سازش طرفین، از حمایت اجرایی هردو کنوانسیون سنگاپور و نیویورک محروم شود؟ مقاله حاضر با بررسی سوالات فوق، به این نتیجه نائل آمده است که نحوه تنظیم مقرره فوق علاوه بر ایجاد ابهامات حقوقی، باعث شده است که برخی آرای داوری منعکس‌کنندۀ سازش، مشمول حمایت اجرایی هیچ یک از کنوانسیون‌های نیویورک و سنگاپور نشوند. تا زمانی که احیاناً متن کنوانسیون سنگاپور در این زمینه اصلاح شود، به عنوان راه‌حل، این مقاله پیشنهاد نموده است که داوران و وکلای متداعیین با اتخاذ تدابیری تلاش نمایند که لااقل مقررات حمایتی کنوانسیون نیویورک قابل اعمال بر سازش‌نامه‌های منعکس در رای داوری باشد، هرچند در حال حاضر کنوانسیون سنگاپور راه را بر هرگونه حمایت خود از سازش‌نامه‌های مزبور به کلی مسدود کرده است.

Challenges of Executive Support for Settlement Agreements Reflected in Arbitration Award With a Comparative Study in the Singapore Convention 2019

Mediation is considered as a special way of dispute resolution, due to its reliance on parties’ agreement and the fact that its outcome is satisfactory to all the disputing parties. Singapore Convention was drafted by the United Nations to promote the mediation and to overcome the lack of compulsory enforceability of settlement agreements. In Paragraph 3 of Article 1 of the Singapore Convention, settlement agreements which have been recorded as arbitral awards and are enforceable shall be excluded from the scope of application of the said Convention. There are several legal ambiguities regarding this regulation. Has the purpose of this regulation been achieved to eliminate the overlap of the Singapore and New York conventions? What does the Convention mean by a recorded and enforceable award? Can an arbitration award containing a settlement agreement be regarded as an award in the exact concept? And in what circumstances the arbitration award containing the settlement agreement can be regarded out of the scope of both Singapore and New York Conventions? The current article has analyzed the above questions and concludes that the wording of the Singapore Convention, in addition to causing legal ambiguities, has made some arbitration awards containing settlement agreements out of both conventions’ support. Article suggests that arbitrators and disputants’ attorneys should try to ensure that at least the provisions of the New York Convention are applicable to settlement agreements reflected in the arbitration awards, albeit the Singapore Convention has now completely blocked any support for the settlement agreements.