نمایندۀ دولت در رسیدگی‌های دیوان بین‌المللی دادگستری؛ از مقام صالح برای اعلام تعهد تا اقدامات خارج از اختیار

رویۀ قضایی بین‌المللی و دکترین به‌خوبی نشان می‌دهد که نمایندۀ دولت نزد دیوان بین‌المللی دادگستری در قضیه‌ای خاص، ورای دفاع از مواضع و دیدگاه‌های دولت متبوع خود، صلاحیت پذیرش تعهد از سوی چنین دولتی را به هنگام رسیدگی‌های دیوان دارد. بنابراین، نماینده را باید در ردیف اشخاص و مقامات صالح برای اعلام تعهد از جانب دولت‌ها قرار داد. نمایندۀ دولت نزد دیوان، همانند هر شخص یا مقام صالح برای اعلام تعهد، ممکن است از صلاحیت‌های خود خارج شده، یا برخلاف مقررات داخلی دولت انتخاب‌کننده، تعهدی را پذیرا شود. هیچ رویۀ قضایی و حتی دکترینِ مشخصی دربارۀ آثار حقوقی چنین تعهدی وجود ندارد. اما از یک طرف با توجه به نقش مهمی که نماینده در راهبری حقوقی یک دولت نزد دیوان ایفا می‌کند و از طرف دیگر با توجه به صلاحیت ایجاد تعهد برای دولت مربوطه، لازم است که آثار حقوقی اظهارات خارج از اختیار نماینده مشخص شود. این مقاله ضمن مرور رویۀ قضایی و دکترینِ مویّد صلاحیت نمایندۀ یک دولت نزد دیوان برای پذیرش تعهد جدید، تلاش می‌کند تا به این پرسش پاسخ دهد که دولت‌ها چگونه و تحت چه سازوکاری می‌توانند به بی‌اعتباری اظهارات تعهدآور نمایندۀ خود نزد دیوان استناد نمایند. نتایج پژوهش در این مقاله بیانگر آن است که در برخی موارد، اعلام بی‌اعتباری اظهارات نماینده فوریت دارد و در موارد دیگر می‌توان زمان مشخصی را برای این کار لحاظ کرد.

The State’s Agent before The ICJ: From Competent Authority to Declaration of a Commitment to Ultra Virus Acts

The international case law and doctrine clearly show that the Agent of State before the ICJ in specific case, beyond the defending of positions and views of the respective State, has authority to accept an obligation on behalf of such State during the ICJ’s proceedings.  Therefore, the Agent must be placed in the ranks of the competent persons and authorities to declare the commitment on the behalf of the States. The Agent like any competent authority to declare an obligation may commit Ultra Virus acts or accepting any obligation contrary to internal law of appointing State. There is no case law or even a specific doctrine on the legal effects of such an obligation but on the one hand, given the important role that the Agent plays in the legal management of a State before the Court and on the other hand, given the authority to make a commitment to the relevant State, it is necessary to determine the legal implications of the statements beyond the authority of the Agent. This article reviews the jurisprudence and the doctrine which confirm the competence of Agent to accept a new commitment, and seeks to answer the question of how and under what mechanism States can invoke for invalidating the statements of their Agents before the Court. This article concludes that in some cases, declaring the invalidity of agent’s statements is urgent, and in other cases a specific time can be set.