نقش ترجمۀ آثار جدید در شکل‌گیری فرایند نوگرایی در ایران دورة قاجار

ترجمه از جمله راه‎های انعکاس تحولات فکری-‌فرهنگی اروپا در گروه­های فعال اجتماعی ایران دورة قاجار محسوب می‌شود و می­توان برای ترجمه‌ها، به مثابه متون نوشتاری جدید، نقش اجتماعی در روند انتقال فرهنگی قائل شد. جریان نوگرایی متاثر از ترجمۀ آثار و متون اروپایی در ایران در مقایسه با کشورهایی همچون عثمانی و مصر به‎سادگی شکل نگرفت و با دو مسئلۀ عمده مواجه بود: اول، بدفهمی محتوا در نتیجة تلفیق محتوای متون تخصصی جدید با دانش و روش‌های ترجمه در ایران و دوم، ایفای نقش کانون­های فرهنگی واسطه در روند آشنایی ایران با میراث علمی، فکری و فرهنگی دنیای جدید در نتیجة فاصله جغرافیایی ایران از اروپا. به‌گونه­ای که برخی از محققان نقش کشورهای واسطه در تاخیر ارتباط مستقیم ایران با وضع جدید به«بیراهه عثمانی» توصیف کرده­اند، زیرا ترجمه از طریق زبان­های واسطه، وضعی را رقم زد که ترجمۀ از متون اصلی کمتر مورد توجه مخاطب ایرانی قرار گرفت. در این مقاله، با روش تحلیل گفتمان، نحوۀ انعکاس متون جدید در جامعۀ ایران و روند تقابل و تلفیق صورت‎گرفته بین ذهنیت ایرانی با ذهنیت جدید، در فرایند ترجمه‎ها بررسی می­شود تا ضمن برجسته­سازی اصلی­ترین دال­های انتقال‌دهندة مفاهیم و معانی جدید در محتوای متون ترجمه‌شده، صورت‌بندی جدیدی از فرایند اقتباس و تولید متن، مراحل، آثار و موانع تاثیر بیشتر آن پرداخته شود.