مسکن اجتماعی و مهاجران زاغه‌نشین: تجربه احداث کوی نهم آبان تهران در دهۀ چهل شمسی

زاغه نشینی و اسکان غیر رسمی با گسترش مهاجرت های داخلی طی دهۀ چهل شمسی، به یکی از مشکلات اجتماعی اصلی شهرهای بزرگ و به ویژه تهران بدل شد. تخریب زاغه ها در ابتدا تنها سیاست دولت برای مواجهه با این مسئله اجتماعی بود. اما به دنبال عدم موفقیت این اقدامات، سعی شد تا با ساخت مسکن برای زاغه نشینان بر این مشکل غلبه شود. ساخت کوی مسکونی نهم آبان در سال 1344 در تهران مهم ترین اقدام دولت در این زمینه بود. با این حال، در فاصلۀ کوتاهی پس از ساخت کوی، تقریباً هفتاد درصد از زاغه نشینان در اوایل دهۀ پنجاه شمسی اقدام به ترک این خانه ها کرده بودند. بنابراین، پرسش نوشتۀ حاضر این است که چرا ساکنان کوی نهم آبان، با وجود نیاز شدید به داشتن مسکنی مناسب، اقدام به ترک خانه های خود در این کوی مسکونی کردند؟ مدعای نوشتۀ حاضر این است که عدم تناسب این خانه ها با شیوه های کسب معاش زاغه نشینان اصلی ترین دلیل آن ها برای ترک کوی نهم آبان بود. بر این اساس، نخست نحوۀ ساخت و اسکان زاغه نشینان در کوی نهم آبان شرح داده می شود. سپس مشخصات اجتماعی و اقتصادی ساکنان کوی بررسی خواهد شد و در آخر تلاش می شود نشان داده شود که چرا زاغه نشینان اقدام به ترک خانه های کوی نهم آبان کردند.

Social housing and Immigrant squatters: ،The construction of the Kooy-e nohom-e aban in 1960s

From the 1960s, squatter and informal settlements became one of the social problems of large cities, especially Tehran, due to the expansion of internal migration. Initially, the demolition of slums was the only planned policy of the government in the face of this social problem. Following the failure of these measures, an attempt was made to overcome this problem by building housing for slum dwellers. The construction of the Kooye nohome aban in 1965 for the slum dwellers was a considerable action of the government in the face of this problem in Tehran. However, shortly after the construction of the Kooye nohome aban, almost seventy percent of the slum dwellers had left these homes in the early 1970s. Despite the urgent need for adequate shelter, the question of the present article is why the residents of the Kooye nohome aban left their homes? The claim of the present article is that the incompatibility of these houses with the ways of earning their livelihood was the main reason for leaving the Kooye nohome aban. Therefore, the construction and housing of slum dwellers in the Kooye nohome aban was described first. Then the social and economic characteristics of its inhabitants were assessed. Finally, an attempt was made to reveal why the slum dwellers left the houses of the Kooye nohome aban.