سنجش اثربخشی آموزش تاب آوری بر سلامت روان و کیفیت زندگی همسران جانبازان

مقدمه: این تحقیق با هدف بررسی میزان تاثیر آموزش گروهی تاب آوری بر سلامت روان و کیفیت زندگی همسران جانبازان یک شهرک سازمانی در تهران انجام شد. روش: پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر روش شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه تحقیق 60 نفر از همسران جانبازان ساکن در یک شهرک سازمانی در تهران بود. نمونه تحقیق با توجه به عدم همکاری 10 نفر از افراد جامعه، 50 نفر انتخاب شد. افراد نمونه بصورت تصادفی در دو گروه 25 نفری آزمایش و کنترل قرار گرفتند. برای سنجش تاب‌آوری همسران جانبازان از پرسشنامه تاب آوری 25 سوالی کانر و دیویدسون (2003)، و برای سنجش سلامت روان آن ها از پرسشنامه سلامت‌روان 28 سوالی گلدبرگ (1972) و برای سنجش کیفیت زندگی آن‌ها از پرسشنامه کیفیت زندگی 36 سوالی ویر و شربورن (1992) استفاده شد. با روش های آمار توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار، داده‌ها توصیف و آزمون آمار استنباطی تحلیل کوواریانس فرضیه‌ها مورد سنجش قرار گرفت. نتایج: نتایج آزمون تحلیل کوواریانس درسطح معناداری (p<0.01) نشاندادند که میانگین کیفیت زندگی و سلامت روان همسران جانبازانی کهتحت آموزش تاب آوری قرار گرفتند، از همسرانی که تحت این آموزشقرار نگرفتند، در پس آزمون بیشتر بود . این نتایج نشان داد که برنامهآموزش تاب آوری بر ارتقای کیفیت زندگی همسران جانبازان،اثرگذاراست و نیاز برنامه آموزش تاب آوری بر ارتقای سلامت روانهمسران جانبازان اثر معنی داری دارد.تفسیر: با توجه به نتایج میتوان گفت مشکلات و سختی های زندگی وتعامل با جانبازان دارای مشکلات جسمی و روحی روانی، آرامش روانیهمسران جانبازان را بدلیل اینکه تحت تاثیراسترس، اضطراب و افسردگیقرار دارند، برهم میزند و سبب افت سلامت روان در آنها میشود.بنابراین تاب آوری با تعدیل و کمرنگ تر کردن این عوامل از طریق کاهشمشکلات روانی و هیجانی، افزایش سلامت روان و در نتیجه افزایش میزانرضایتمندی از زندگی را سبب میشود.