ارزیابی الگوی مکانی ناایستایی بارش و مقادیر حدی آن در سناریوهای مختلف تغییر اقلیم در ایران

بررسی الگوی تغییرات متغیرهای اقلیمی همواره از موضوعاتی است که توجه بسیاری از محققان را به خود جلب کرده است. این الگوی می تواند در تصمیم مدیران حوزه آب در آینده اثر گذاشته و آن‌ها را به منظور اخذ تصمیم بهینه در مدیریت منابع آب یاری رساند. هدف از این پژوهش بررسی تغییرات توزیع‌ بارش در ایستگاه‌های مختلف در کشور ایران است. آمار طولانی مدت مشاهداتی و تخمین‌ شرایط آتی بارش در سه سناریو مختلف بررسی شده و با استفاده از آماره‌های مختلف همچون فاصله انرژی، کولموگرف-اسمیرنوف، جنسون-شنون، من-کندال در سناریوهای مختلف و دوره مشاهداتی بررسی شده است. توزیع بارش متاثر از تغییر اقلیم و بر اساس سناریوهای مربوطه در سال‌های آینده در مناطق شمال شرقی و همچنین قسمت جنوبی دامنه زاگرس بصورتی ویژه‌تری نسبت به سایر مناطق (در ارتباط مستقیم با اثر افزایش گاز‌های گلخانه‌ای) تغییرات بیشتری را تجربه می‌کنند. همچنین تنوع مقادیر در روش فاصله انرژی بسیار محسوس‌تر از دیگر روشهاست که این خود به معنای قدرت تفکیک با توجه به این شاخص در میان ایستگاه‌های مورد بررسی است. همچنین با محاسبه دوره بازگشت‌های مختلف بارش بیشینه سالانه در دوره مشاهداتی و در سناریوهای انتشار مختلف در آینده، مقادیر بیشینه بارش نیز مورد مطالعه و تحلیل قرار گرفتند. بر اساس این نتایج، جابجایی قابل توجه الگوی توزیع و مقادیر مد و میانه بارش حدی را متناسب با افزایش شدت اثر گازهای گلخانه‌ای نسبت به مقدار متناظر در دوره مشاهداتی در کل کشور را شاهد هستیم. تحلیل این مقادیر مبین تغییر توزیع بارش‌های حدی در دوره آتی بود بطوریکه با افزایش میزان رهاسازی گازهای گلخانه‌ای، بازه تغییرات و مقدار مد و میانگین افزایش خواهد یافت نتایج این تحقیق نشان داد افزایش سطح رهاسازی گازهای گلخانه‌ای می‌تواند موجب افزایش میانگین بارش و بروز بارش‌های گسترده و شدید ارتباط مستقیم داشته باشد.