اهمیت پیوستگی مناظر تاریخی و ابزارهای نوین حفاظتی نمونه‌موردی شهر کهن اصفهان

پیوستگی، بخشی از الزامات ذاتی شهر و یکی از مولفه‌های اصلی رشد و تکامل مناظر در شهرهای سنتی به‌شمار می‌آید که درپی تغییرات، با گذشت زمان به‌دست آمده است. پیوستگی مناظر شهریِ تاریخی اصفهان، بیانگر هویتی است که طی دوره‌ای طولانی از تاریخ و زندگی و فعالیت نسل‌های پی‌در‌پی تشکیل گردیده و در این مسیر، تغییر و تحولات گسترده‌ای را در دوره پایتختی صفویه تجربه نموده است. سرعت و گستردگی توسعه‌های شهری معاصر، با ایجاد گسست‌های عمیق در مناظر شهریِ تاریخی، هویت چنین شهرهایی را به‌شدت تهدید می‌کند. رنگ‌باختن مفهوم پیوستگی در مناظر شهری، صحیح درک‌نشدن مفهوم سنتی آن و ظهور مناظر شهری ناسازگار در طراحی‌های مدرن، از تبعات چنین توسعه‌ای است که خود، بزرگ‌ترین مسیله حفاظت شهری به‌شمار می‌آید. این مقاله، تلاش دارد تا نشان دهد که پیوستگی، یکی از کلیدی‌ترین عوامل در خوانایی و درک تمامیت انسجام‌یافته شهرهای سنتی بوده و قرایت لایه‌های مختلف تاریخی- کالبدی و نمادین را برای نسل‌های گوناگون امکان‌پذیر می‌سازد. با درک صحیح مفهوم و اهمیت پیوستگی مناظر شهریِ تاریخی و کارآیی نگرش‌های رشدیافته حفاظتی، می‌توان به بازیابی و ارزش‌گذاری دقیق‌تر ثروت‌های فرهنگی در شهرهای سنتی پرداخت. اساس رویکرد منظر شهری تاریخی، مبتنی‌بر حفظ پیوستگی و احترام به ارزش‌های تاریخی و فرهنگی گذشته در روند توسعه و تغییر است. شهر اصفهان که نمونه بارز پیوستگی و مرجع مناظر شهریِ تاریخی است، به‌عنوان نمونه‌موردی انتخاب و ازطریق روشی کیفی و راهبردی کل‌نگر، مناظر شهریِ تاریخی اصفهان تفسیر و روایت شده‌اند.